Freedom Essay 10

 

Wat is nu precies de menselijke conditie?

 

Door Jeremy Griffith, 2018

 

De menselijke conditie is in essentie het raadsel van waarom mensen competitief en agressief zijn hoewel de idealen van het leven zijn om coöperatief en liefdevol te zijn. Echter, het moet worden benadrukt dat de diepere betekenis van de menselijke conditie minder grijpbaar is. Sterker nog, de menselijke conditie is zo’n ondraaglijke kwestie geweest voor mensen om over na te denken en de confrontatie mee aan te gaan dat veel mensen nu nauwelijks een idee hebben wat de menselijke conditie eigenlijk is, denkend dat het NIET naar de realiteit van de kwellend getroebleerde psychologie van onze soort verwijst, maar naar de toestand van wijdverbreide armoede en fysieke ontbering in het menselijke leven. Maar deze problemen zijn slechts manifestaties en aspecten van de menselijke conditie. De waarheid is dat de menselijke conditie een veel moeilijker te doorgronden en serieuzere kwestie is die precies de kern raakt van wie wij allemaal zijn. Kijk hier naar de uitleg van wat de menselijke conditie nu precies is:

 

Make and see comments here

 

Deze video verschijnt ook als Video 10 in de Introductory Series van video’s bovenaan onze homepage op www.humancondition.com.

 

De transcriptie van deze video

 

De menselijke conditie is in wezen het raadsel waarom mensen competitief en agressief zijn als de idealen van het leven zijn om coöperatief en liefdevol te zijn. Er moet echter worden benadrukt dat de diepere betekenis van de menselijke conditie minder grijpbaar is. Sterker nog, de menselijke conditie was zo’n ondraaglijke kwestie voor mensen om over na te denken en de confrontatie mee aan te gaan dat veel mensen nauwelijks idee hebben wat de menselijke conditie eigenlijk is, denkend dat het NIET verwijst naar de realiteit van de kwellend getroebleerde psychologie van onze soort, maar naar de toestand van wijdverbreide armoede en fysieke ontbering in het menselijk leven, of naar problemen zoals menselijke ongelijkheid. Maar deze problemen zijn slechts manifestaties en aspecten van de menselijke conditie. De waarheid is dat de menselijke conditie een veel moeilijker te doorgronden en serieuzere kwestie is die precies de kern raakt van wie we allemaal zijn.

 

Een samenvatting van wat er tot nu toe is uitgelegd in deze serie, onthult wat de menselijke conditie echt is — en ook hoe deze wordt opgelost

Een korte samenvatting van wat tot nu toe in deze serie is uitgelegd zal onthullen wat de menselijke conditie werkelijk is—en tonen hoe deze wordt opgelost.

In de eerste video/essay van deze serie introduceerde ik beknopt de algemene situatie waar deze video 10, en de volgende video 11, over gaan–wat is dat, hoewel de alles-opluchtende verklaring van de menselijke conditie ten slotte is gevonden, vrijwel iedereen in zo’n angst voor de menselijke conditie leeft dat ze zullen merken dat ze geen toegang hebben tot die prachtige levenstransformerende en wereldreddende verklaring. Maar toen legde ik uit dat er een manier is om deze ‘doof effect’-impasse te overwinnen—die is dat met geduldig doorzetten de geruststellende logica van de uitleg je onderbewuste angst voor het onderwerp zal gaan verlichten, en het niet lang duurt voordat je zult merken dat je wat er gezegd wordt in feite kunt opnemen of ‘horen’, en daardoor toegang krijgt tot de fantastisch transformerende voordelen van het kunnen begrijpen van de menselijke conditie.

In de tweede video/​essay van deze serie legde ik uit dat terwijl iedereen het excuus gebruikt dat ons competitieve en agressieve gedrag te wijten is aan het feit dat we wilde diereninstincten hebben, die aangedreven worden door de behoefte om onze genen te reproduceren, dit echt alleen maar een handig excuus is zolang we zochten naar de echte reden voor onze verdeeldheid-zaaiende aard. Immers, woorden die worden gebruikt om menselijk gedrag te beschrijven zoals egocentrisch, arrogant, geïnspireerd, depressief, misleid, pessimistisch, optimistisch, haatdragend, cynisch, gemeen, immoreel, briljant, schuldbeladen, kwaadaardig, psychotisch of neurotisch, herkennen alle de betrokkenheid van de volledig bewust denkende geest van ONZE soort. Ze laten zien dat ons gedrag een psychologische dimensie heeft; dat we niet lijden aan een door genetisch-opportunisme aangedreven ‘dierlijke conditie’, maar aan de psychologisch getroebleerde MENSELIJKE CONDITIE. Ook hebben wij mensen coöperatieve en liefhebbende morele instincten, de stem of uitdrukking waarvan we ons geweten noemen—het tegenovergestelde van competitieve en agressieve instincten. Zoals Charles Darwin zei: ‘Het morele besef biedt misschien het beste en hoogste onderscheid tussen de mens en de lagere dieren’ (The Descent of Man, 1871, hoofdstuk 4). Dus zeggen dat ons gedrag resulteert uit het hebben van competitieve en agressieve instincten zoals andere dieren, is simpelweg niet waar; zoals ik zeg, het is gewoon een handig excuus zolang we wachtten op de psychose-erkennende-en-oplossende, echte verklaring van onze verdeeldheid-zaaiende aard.

En in de derde video/​essay van deze serie presenteerde ik die psychose-erkennende-en-oplossende, volledig verantwoorde echte verklaring van onze verdeeldheid-zaaiende competitieve en agressieve menselijke conditie—wat is dat toen onze volledig bewuste geest opkwam onze geprogrammeerde onwetende, dictatoriale instincten diens speurtocht naar kennis onrechtvaardig veroordeelde, onvermijdelijk de opkomst van de vergeldende en defensief boze, egocentrische en vervreemde staat van de menselijke conditie veroorzakend. Ja, zolang we onszelf niet konden verdedigen met begrijpen, was het enige dat we konden doen de kritiek boos trotseren, egocentrisch proberen te bewijzen dat we die niet verdienden door zoveel mogelijk macht, roem, fortuin en glorie te winnen, en de kritiek uit onze geest te blokkeren. We werden lijders aan de psychologisch verstoorde boze, egocentrische en vervreemde menselijke conditie.

Vervolgens, in de vierde video/​essay van deze serie, leverde ik bewijs van vele grote denkers dat deze ‘instinct vs. intellect’-verklaring van de menselijke conditie de echte reden is voor onze verdeeldheid-zaaiende conditie—zulke denkers waren onder andere Mozes, Hesiodus en Plato uit oude tijden, en Marais, van der Post, Rousseau, Berdyaev, Neumann, MacLean en Koestler uit de hedendaagse tijd.

Het meest significant in termen van begrijpen wat de menselijke conditie echt is, wat ik benadrukte in die vierde video/essay, is precies hoe beschaamd en schuldbeladen ons bewust denkende zelf is geweest voor het beschadigd hebben van ons schitterend coöperatieve en liefdevolle, Edenische, morele instinctieve zelf of ziel. Ik zei dat, om de pijn van onze menselijke conditie volledig te begrijpen, we ons moeten onderdompelen in de absolute gruwel van onze hachelijke situatie. Omdat we ooit coöperatief en liefdevol leefden, zoals de grote denkers herkenden dat we deden (F. Essay 21 legt uit hoe onze verre aap-voorouders in een coöperatieve en liefdevolle staat kwamen te leven), hoe ontsteld we dan door onze gecorrumpeerde staat zijn geweest–want de vraag die schreeuwt om te worden beantwoord, is: “Waarom zouden we in hemelsnaam zo ogenschijnlijk stom zijn geweest om uit zo’n schitterend zachtaardige en vreedzame manier van leven te vertrekken en bruut agressieve oorlogszuchtige, egomaniakale concurrenten en psychotische en neurotische krankzinnige mensen te worden? Hoe konden we het zogeheten ‘in ongenade vallen’ van onze soort verklaren? Waarom corrumpeerden wij ons oorspronkelijke totaal liefhebbende en totaal gevoelige morele instinctieve zelf of ziel? Waarom vernietigden we het paradijs, veranderden utopie in dystopie!? Dat is onze netelige situatie of conditie geweest: hoe konden we in hemelsnaam die ogenschijnlijke daad van waanzin uitleggen en rechtvaardigen; we moeten toch wel kwaadaardige monsters zijn?!”

Ik zei vervolgens dat proberen te leven met de implicatie dat we verachtelijke, kwaadaardige, waardeloze, Utopia-vernietigende monsters zijn, absoluut ondraaglijk moet zijn geweest—en om die duivelse situatie aan te kunnen, hadden we geen andere keus dan het duidelijk oneerlijke wilde instincten excuus aan te nemen, terwijl we wachtten tot de echte verklaring gevonden werd. We misleidden onszelf dat andere dieren voortdurendk met elkaar concurreren en vechten in een poging om zeker te stellen dat ze hun genen reproduceren, en dat dat is wat onze voorouders deden, en dat dat dus is waar onze bruut competitieve en agressieve aard vandaan komt, die we—‘wij’ zijnde ons bewuste zelf—verondersteld ons hele leven moeten proberen te beheersen. Dit is allemaal een omgekeerde-van-de-waarheid leugen, omdat het onze instincten zijn die liefdevol en ogenschijnlijk goed zijn, niet agressief en ogenschijnlijk slecht, en het onze bewuste geest is die de corrumperende ogenschijnlijk slechte invloed is geweest, niet de beheersende ogenschijnlijk goede invloed. Wat een verlaat-de-gevangenis-zonder-betalen kaart, maar wat een leugen! Maar, zoals ik zei, totdat de wetenschap het verschil ontdekte tussen instinctieve oriëntaties en bewuste inzichten wat ons uiteindelijk de echte reden voor ons competitieve en agressieve gedrag heeft laten verklaren, hadden we geen mogelijkheid om onszelf te verklaren en daarom geen andere keuze dan te ontkennen dat we een coöperatieve en liefdevolle erfenis hebben en in plaats daarvan de leugen geloven dat onze verre aap-voorouders bruut agressieve wilden waren. En natuurlijk hadden we ook geen andere keuze dan een vergeldend en defensief boos, egocentrisch en vervreemd bestaan te leiden.

In de vijfde video/​essay van deze serie beschreef Tony Gowing vervolgens hoe nu we de echte verdediging hebben gevonden voor ons competitieve en agressieve gedrag, alle oude kunstmatige manieren om onszelf te verdedigen achterhaald zijn. We hoeven niet langer een defensief en vergeldend egocentrisch en agressief bestaan te leiden, of een oneerlijk, vervreemdend leven van ontkennen van de waarheid. Iedere mens kan nu worden getransformeerd van een gruwelijk door de menselijke-conditie-getroffen bestaan naar een fabelachtig menselijke-conditie-vrij leven. Zoals Tony zei: “We hoeven ons niet te schamen. We hoeven onze vuisten niet meer naar de hemel te schudden en aan alles en iedereen bewijzen dat ze ongelijk hebben gehad over ons. Grondbeginsel wetenschap heeft bewezen dat we de moeite waard zijn; dat we glorieus heroïsche wezens zijn. Het moest zijn zoals het is geweest—er was geen andere manier—maar het is nu allemaal voorbij. De opluchting om het ten slotte te kunnen begrijpen doorstroomt ons hele wezen; de woede en frustratie verdwijnen; alle onzin, valsheid en leugens eindigen. We kunnen ten slotte van onszelf houden en participeren in de wereld in plaats van haar voortdurend te bevechten. Niet langer bezig met bewijzen van onze eigenwaarde, zullen we ten slotte de ruimte in onszelf hebben om anderen op gepaste wijze te helpen; om onzelfzuchtig te participeren in het stoppen van het lijden waar we maar kijken.”

Tony heeft helemaal gelijk; totdat we de echte verklaring voor de menselijke conditie vonden, was de enige manier waarop we konden omgaan met onze immense onzekerheid over onze waardigheid, het nastreven van de kunstmatige, materialistische vormen van bekrachtiging van het zoeken naar macht, roem, fortuin en glorie, MAAR nu we de echte verdediging voor onszelf hebben gevonden zijn al die kunstmatige vormen van versterking achterhaald, niet langer nodig—en is het hele menselijke ras getransformeerd! Verlossing en rehabilitatie komen naar de mensheid!

Ik kan vermelden dat de Millennium-generatie het product is van zoveel psychologische uitputting van de nu 2-miljoen-jaar-lange heroïsche maar immens verstorende speurtocht van de mensheid naar begrijpen (uiteindelijk naar begrijpen van de menselijke conditie), dat een groot aantal van hen er alleen maar voor kiest om dogmatisch een socialistisch coöperatieve en liefdevolle wereld op te leggen als de enige oplossing die ze hebben om te proberen alle verstoordheid in zichzelf en in de wereld tegen te gaan. Maar dogma is het tegenovergestelde van kennis, wat betekent dat dogma niet kan werken voor bewust denkende mensen, en bovendien nooit heeft gewerkt. Echter, zoals zojuist is uitgelegd, nu de speurtocht naar kennis ten slotte die ultieme kennis van begrijpen van de menselijke conditie heeft gevonden, is de gehele competitieve en agressieve manier van leven nu DAADWERKELIJK achterhaald, de getransformeerde wereld teweegbrengend waar de Millennials zo wanhopig naar verlangen. Dus, terwijl hun extreme psychose het hen bijna onmogelijk maakt om al deze confronterende analyses van de menselijke conditie te lezen, zijn Millennials de generatie die zich het meest zal verheugen dat deze fabelachtige doorbraak heeft plaatsgevonden. (Ik praat veel meer over de moeilijkheid om over de menselijke conditie te lezen in de volgende Video/F. Essay 11, en over de bijzondere moeilijkheid die Millennials met deze informatie hebben in F. Essay 55.)

 

Ons immense schuldgevoel en onzekerheid over onze fundamentele waarde en goedheid hebben ons gedrag gestuurd

In termen van onthullen wat de menselijke conditie echt is, zijn de sleutelpunten in de samenvatting die ik zojuist heb gegeven: “Dat is onze verschrikkelijk netelige situatie geweest: hoe konden we in hemelsnaam die ogenschijnlijke daad van waanzin rechtvaardigen [van het vernietigen van de coöperatieve en liefdevolle wereld van onze instinctieve ziel]; we moeten wel kwaadaardige monsters zijn?!’, en “Tot de wetenschap het verschil tussen instinctieve oriëntaties en bewuste inzichten ontdekte…waren we niet in staat om onszelf te verklaren”, wat ons “geen andere keuze liet dan te geloven in het wilde instincten excuus en een vergeldend en verdedigend boos, egocentrisch en vervreemd bestaan leiden”.

Ja, de psychologische impact van het niet kunnen verklaren en begrijpen WAAROM het menselijk ras een ‘gevallen’, gecorrumpeerde, bruut competitieve, agressieve en egoïstische soort werd, is kolossaal geweest. Bovendien wordt het meeste menselijke gedrag nu aangedreven door, en zijn het meeste van onze persoonlijkheden een direct resultaat van ons onvermogen om te begrijpen en te weten of we kwaadaardige monsters zijn of niet. Dat IS de absolute waarheid over ons leven—dat vrijwel al ons gedrag gebaseerd is geweest op een immense onzekerheid en onveiligheid over onze fundamentele goedheid, waarde en nut. Zoals de uitleg van de menselijke conditie in de derde video/essay van deze serie ten slotte verklaart, is proberen de donkere schaduw van onze gruwelijk beschadigde, door schuldgevoelens getroffen conditie op afstand te houden door voortdurend naar bevestiging van onszelf te zoeken, en elke kritiek op ons gevoel van goedheid, waarde en nut voortdurend te blokkeren en, indien nodig, aan te vallen, waarom we een immens egocentrische, vervreemde en boze soort zijn!

De realiteit IS dat wij mensen ZO onzeker zijn geweest dat we ons hele leven hebben doorgebracht met het ondersteunen van ons gevoel van waardigheid, het ons verzetten tegen elke implicatie dat we geen goede mensen zijn. Sterker nog, onze onzekerheid over onze waardigheid of anderszins heeft ons leven zo beheerst dat we de toegang tot de totaal gevoelige en totaal liefdevolle instinctieve ziel in ons bijna volstrekt zijn kwijtgeraakt. Ons oorspronkelijke instinctieve zelf of ziel is weggestorven vanwege ons bezig zijn met proberen onszelf te bevestigen, vast te stellen dat we goed zijn en niet slecht. Bovendien, zoals benadrukt, onderdrukten wij actief de herinnering aan de onschuldige tijd van onze soort in de ‘Hof van Eden’, omdat die herinnering ons gevoel van onzekerheid, schuld en verdoemenis alleen maar verergerde. En we hebben niet alleen de herinnering aan de tijd in onschuld van onze soort onderdrukt, we onderdrukten ook de hele ondraaglijk deprimerende kwestie van de menselijke conditie zelf. We hebben helemaal geen verlangen gehad om te worden herinnerd aan de verleden tijd in onschuld van onze soort en de ondraaglijke kwestie die het deed rijzen van onze gruwelijk gecorrumpeerde menselijke conditie—‘Waarom op zo’n suïcidale deprimerende schuldreis gaan?!’

 

 

Dus ja, de psychoanalyticus Carl Jung overdreef helemaal niet toen hij schreef: ‘Wanneer het [onze schaduw, die de bruut competitieve en agressieve donkere aspecten van onze gecorrumpeerde conditie is] verschijnt…ligt het zeer binnen de grenzen van de mogelijkheid voor een man om het relatieve kwaad van zijn aard te erkennen, maar is het een zeldzame en verpletterende ervaring voor hem om in het aangezicht van absoluut kwaad te staren’ (Aion: Researches into the Phenomenology of the Self, 1959; tr. R. Hull, The Collected Works of C.G. Jung, Vol. 9/2, p.10). Het ‘aangezicht van het absolute kwaad’ IS de ‘verpletterende’ mogelijkheid GEWEEST dat wij mensen echt alleen maar een kanker zijn op deze planeet—en om met die mogelijkheid om te gaan, was onze enige manier om te overleven de hele ondraaglijke kwestie van ons gecorrumpeerde, ziel-vernietigde, Hof-van-Eden-verwoestende menselijke conditie te blokkeren!

 

Berusting

Ja, de waarheid is absoluut dat de verontrusting door onze conditie ZO groot is geweest dat wij mensen niet alleen de herinnering aan het onschuldige verleden van onze soort moesten onderdrukken, we leerden ook de hele ‘verpletterende’ kwestie van onze gecorrumpeerde, ‘gevallen’, ogenschijnlijk ‘kwaadaardige’ conditie te onderdrukken. En aangezien wij mensen niet de kwestie van de menselijke conditie ontkennend geboren worden, moesten we leren om dat te doen—een kwellende opvoeding die plaatsvond tijdens de vroege jaren van adolescentie toen wij, rond de leeftijd van 12 jaar, voor het eerst diep begonnen na te denken over de ogenschijnlijke onjuistheid van menselijk gedrag, dat van onszelf incluis. Het onvermogen om de menselijke conditie uit te leggen en te begrijpen betekende dat hoe meer we over het onderwerp nadachten hoe gedeprimeerder ons denken werd. Uiteindelijk, toen we de leeftijd van ongeveer 14 jaar bereikten, werd ons denken typisch zo suïcidaal depressief dat we beseften dat we geen andere keus hadden dan erin te berusten om de hele ondraaglijke kwestie van onze ogenschijnlijk vreselijke gebrekkige conditie uit onze geest te blokkeren.

 

Catherine Yeulet/iStockphoto; yamasan/AdobeStock; Al Troin/AdobeStock

 

Stanislaw Mikulski/AdobeStock; mitarart/AdobeStock

 

Mygate/Shutterstock; Susan Stevenson/AdobeStock; Sabphoto/AdobeStock

 

Dit pijnlijke proces van Berusting in leven in ontkenning van de kwestie van de menselijke conditie waar vrijwel iedere mens doorheen moest zolang er geen waarheidsgetrouw begrijpen van de menselijke conditie was, wordt  meer in detail beschreven in F. Essay 30. Terwijl in-berusting-zijnde, in ontkenning van de menselijke conditie levende volwassenen gewoonlijk de ‘tienerangst’ die adolescenten ervaren wijten aan de hormonale ontreddering van de puberteit, de zogeheten ‘puberteit blues’, is de echte reden voor hun verontrusting dat zij waarheidsgetrouw nadenken over de menselijke conditie, met inbegrip van de manifestaties ervan in zichzelf. Een van de foto’s die ik toon (die we allemaal op het internet vonden) die een beeld van een woeste wolf heeft en de woorden ‘Het is geen fase mam! Dit is wie ik echt ben!’ is bijzonder onthullend van de kwelling van het innerlijk ervaren van de menselijke conditie. En, zoals ik heb benadrukt, omdat er tot nu toe geen waarheidsgetrouw begrijpen van de menselijke conditie is geweest en dus niet een manier om de verwarring, schuld en schaamte die ze ervoeren te verlichten, hadden adolescenten uiteindelijk geen andere keuze dan zich neer te leggen bij het blokkeren van het onderwerp uit hun geest, op welk punt zij zich bij de volwassen wereld voegden die, waarlijk, bezig is geweest om het probleem van de menselijke conditie te vermijden in vrijwel alles wat ze deden. Dat is de omvang van onze angst voor de menselijke conditie geweest!

Het komt erop neer dat opgroeien onder de dwang van de onverklaarde menselijke conditie betekende een extreem oppervlakkig, ontsnap-tegen-elke-prijs-aan-de-menselijke-conditie bestaan leiden; het hele ondraaglijk deprimerende onderwerp gewoon volstrekt alleen laten en gewoon doorgaan met proberen de symptomen ervan te beheren—alle agressie en haat en oorlogen en ongelukkig zijn en lijden en verwoesting—zo goed als we konden!

Deze praktijk van de kwestie van de menselijke conditie uit onze geest blokkeren of ontkennen, is de reden waarom er nu zo weinig gewaarzijn onder in-berusting-zijnde volwassenen is van wat de menselijke conditie echt is. Ze zeggen: ‘O nee, ik weet dat er al deze afschuwelijke problemen in de wereld zijn. Ik heb er jaren over gepraat.’ Maar de menselijke conditie is niet ‘daarbuiten’, deze zit in ons, deze heeft ten grondslag aan al onze gedachten, handelen en gedrag gelegen, en de waarheid is dat je vanaf het moment dat je ergens in je tienerjaren berust hebt, elk moment dat je wakker bent hebt besteed aan het uitwerken en perfectioneren van hoe dit te vermijden, hoe er omheen te werken en zelfs probeert te doen lijken alsof je er niet door wordt beïnvloed. Iedereen lacht en maakt grappen en zet een ongelofelijk dapper gezicht op, maar daaronder is het er altijd geweest.

 

De menselijke conditie is de echte olifant in onze huiskamer geweest

 

 


Hopelijk kunnen, na wat er nu is uitgelegd over de menselijke conditie, in-berusting-zijnde volwassenen zien dat ze de kwestie van de menselijke conditie zo hebben geblokkeerd dat het de echte ‘olifant in onze huiskamer’ is waarvan iedereen het bestaan al lang herkende maar zijn geest er nooit toe kon brengen om deze daadwerkelijk te identificeren. Ook al is de kwestie van de menselijke conditie de enige onopgeloste en totaal belangrijke kwestie die moest worden aangepakt en opgelost, is het de enige grote kwestie waarvan vrijwel alle volwassenen hebben gedaan alsof deze zelfs niet bestaat. Zoals de grote psychoanalyticus R.D. Laing heeft geschreven, is het ‘wanhopig dringend vereiste project voor onze tijd—om de innerlijke ruimte en tijd van bewustzijn te verkennen [verkennen waar onze bewuste geest echt over nadenkt]…[doch] We zijn zo het contact met dit rijk [leven in zo’n beangstigde ontkenning van het probleem van de menselijke conditie] kwijt dat veel mensen nu serieus kunnen beweren dat het niet bestaat. Het is nauwelijks een wonder dat het werkelijk gevaarlijk is om zo’n verloren rijk te verkennen! (The Politics of Experience en The Bird of Paradise, 1967, p.105 van 15; zie ook meer van dit citaat uit Laing in F. Essay 48).

De extreme angst die in-berusting-zijnde volwassenen hebben voor ‘het verkennen van zo’n verloren rijk’, ook al is het nu eindelijk verklaard en veilig gemaakt om naar te kijken, is het onderwerp van mijn presentatie in de volgende Video/F. Essay 11, getiteld De moeilijkheid van het lezen over de menselijke conditie—wat Plato voorspelde—en de oplossing. In wezen is de angst van de berustende volwassenen voor de menselijke conditie zo groot geweest dat zodra de menselijke conditie ter sprake komt, hun geest onbewust alert wordt op het feit dat ze worden meegenomen naar wat een volledig verboden rijk is geweest en bijgevolg begint te blokkeren wat er wordt gezegd. Hun geest vindt het moeilijk om wat er gezegd wordt op te nemen of te ‘horen’; hij lijdt aan een ‘DOOF EFFECT’ voor wat wordt gepresenteerd. Het is duidelijk dat dit probleem van het ‘doof effect’ dat de toegang tot dit leven-transformerende en wereld-reddende begrijpen van de menselijke conditie blokkeert, van cruciaal belang is, hetgeen betekent dat de oplossing die wordt geboden in Video/F. Essay 11 van cruciaal belang is. Zoals ik eerder zei, lijden in het bijzonder Millennials aan dit probleem van het ‘doof effect’, wat betekent dat het aan de generaties vóór de Millennials is om steun te ontdekken en te initiëren voor dit doorbrekende, totaal belangrijke begrijpen van de menselijke conditie.

 

De wereldveranderende en wereldreddende opluchting van het eindelijk hebben opgelost van de menselijke conditie

Dus het moet nu heel helder zijn waarom het vinden van het begrijpen van de menselijke conditie beschreven is als de heilige graal van de hele menselijke reis van bewust denken en onderzoek! ENKEL dat begrijpen zou een einde kunnen maken aan de immens onderliggende schuld en onzekerheid die ervoor hebben gezorgd dat we ons gedragen op zo’n defensief boze, competitieve, zelfzuchtige, destructieve, ongevoelige en wrede manier. Terwijl de gerenommeerde Harvard-bioloog Edward O. Wilson het meest oneerlijke van alle op wilde instinct gebaseerde excuses voor de menselijke conditie heeft gepresenteerd in de vorm van zijn Multilevel Selection theorie, die ik uitvoerig uitleg en bespreek in Video/F. Essay 14, sprak Wilson de waarheid toen hij schreef: ‘Er is geen graal ongrijpbaarder of kostbaarder in het leven van de geest dan de sleutel tot het begrijpen van de menselijke conditie’ (The Social Conquest of Earth, 2012, p.1). Ook al hebben we leven in ontkenning van het probleem van de menselijke conditie gepraktiseerd, IS het vinden van het begrijpen ervan ‘de sleutel’ GEWEEST tot een psychologisch opgeluchte wereld voor mensen. Zoals het gezegde luidt: ‘De waarheid zal je bevrijden’ (Bible, John 8:32), en dat heeft het uiteindelijk gedaan. Ja, Carl Jung wees er ook altijd op dat ‘heelheid voor mensen afhankelijk is van het vermogen om hun eigen schaduw te bezitten’ omdat hij herkende dat alleen het verlossende begrijpen van onze donkere, menselijke-conditie-getroffen, verstoorde staat ons van die vreselijke conditie kon bevrijden.

Dus is dit alles waarom de verklaring van onze psychologisch getroebleerde menselijke conditie die ik in de derde video presenteerde zo ongelooflijk kostbaar en belangrijk is. Toen Professor Harry Prosen in zijn Introductie van mijn boek VRIJHEID schreef: ‘Ik twijfel er niet aan dat deze biologische verklaring van de menselijke conditie de heilige graal van inzicht is die we hebben gezocht voor de psychologische rehabilitatie van het menselijk ras’, herkende hij dat de transformatie van onze soort uit een staat van gruwelijke psychologische onzekerheid afhing van het vinden van begrijpen van de menselijke conditie. Begrijpen van de menselijke conditie vinden, wat de wetenschap uiteindelijk mogelijk heeft gemaakt door het verschil te ontdekken in de manier waarop genen en zenuwen werken, is de ‘Understandascope’ die de grote Australische striptekenaar Michael Leunig briljant duidelijk maakte als hard nodig voor ons, in de volgende spotprent.

 

 

Ja, wat is het een enorme opluchting dat we eindelijk kunnen uitleggen en begrijpen dat wij mensen, bovendien, geen monsters zijn maar de glorieuze HELDEN VAN HET VERHAAL VAN HET LEVEN OP AARDE! Ons vermogen om eindelijk te begrijpen waarom we onze oorspronkelijke paradijselijke toestand van het coöperatieve en liefhebbende paradijs hebben vernietigd, maakt de ‘psychologische rehabilitatie’ mogelijk die ons ernaar terug laat keren. Nogmaals, zoals ik aan het einde van de vierde video/essay vermeldde, de grote dichter T.S. Eliot beschreef deze reis van onwetende onschuld naar verlicht begrijpen perfect toen hij schreef: ‘We zullen niet stoppen met verkennen en het einde van al ons verkennen zal zijn om aan te komen waar we zijn begonnen en de plaats voor de eerste keer kennen’ (Little Gidding, 1942)”.

 

– – – – – – – – – – – – – – – – – –

Merk op dat ik in de video van deze presentatie de volgende twee secties niet heb opgenomen over Michael Leunig’s en William Blake’s extreem eerlijke beschrijvingen van de menselijke conditie omdat ik de video zo kort mogelijk wilde houden. Omdat ze echter zeer onthullend zijn en verdere bevestiging leveren van wat de menselijke conditie eigenlijk is, zijn ze hier aan het einde van deze transcriptie van Video/F. Essay 10 opgenomen.

 

Michael Leunig’s buitengewoon eerlijke uitbeelding van de menselijke conditie

 

 

Om aan te geven wat een onpeilbare gruwel de menselijke conditie werkelijk is geweest, overweeg dan deze tweede scherpzinnige spotprent van Michael Leunig, ‘Gardens of the Human Condition’. Het ‘park’ van Leunig is zeker geen beeld van een mooie geordende omgeving waar mensen vreedzaam en gelukkig genieten, zoals we maar al te graag de illusie koesteren dat de wereld die we hebben gecreëerd, is. In plaats daarvan laat het zien hoe een moeder en een kind de ‘Tuinen van de Menselijke Conditie’ naderen met een uitdrukking van verbijsterde angst op het gezicht van de moeder, en in het geval van het kind, met grote ogen in shock. Ja, zoals Leunig op slimme wijze duidelijk maakt, is onze wereld niet langer een onschuldige Hof van Eden, maar een verwoest rijk van menselijke-conditie-getroffen, psychologisch verontruste mensen waar ‘onmenselijkheid’ de dienst uitmaakt. (Nogmaals, F. Essay 21 levert de biologische verklaring voor hoe onze verre aap-voorouders kwamen te leven in een coöperatieve, liefhebbende, onschuldige, paradijselijke staat, en je kunt vele prachtige beschrijvingen van deze tijd van onschuld lezen in F. Essays 4 & 53.) Met dit meesterwerk heeft Leunig moedig de waarheid onthuld dat ondanks de grootsheid van onze mentale vermogens en ons onmiskenbare vermogen tot immense gevoeligheid en liefde, wij mensen een bruut boze, haatdragende, cynische, destructieve, arrogante, egocentrische, zelfzuchtige, krankzinnige, eenzame, ongelukkige en psychologisch gedeprimeerde soort zijn geworden. In plaats van liefde, schoonheid en harmonie, laat Leunig mensen vechten, elkaar slaan en wurgen, stomdronken, depressief, eenzaam, huilen, zich verbergen en zelfmoord plegen, krankzinnig worden, en egocentrisch standhouden—in feite, elk aspect van de menselijke conditie weerspiegelen.

De volle gruwel van de tegenstrijdige aard van onze soort werd expliciet gemaakt door de breed ontwikkelde Blaise Pascal toen hij schreef: ‘Wat een chimaera is dan de mens! Wat een nieuwigheid, wat een monster, wat een chaos, wat een tegenstrijdigheid, wat een wonderkind! Rechter aller dingen, imbeciele worm van de aarde, bewaarplaats van waarheid, een riool van onzekerheid en dwaling, de glorie en het uitschot van het universum!’ (Pensées, 1669). William Shakespeare was even onthullend over de paradoxale ware aard van de menselijke conditie toen hij schreef: ‘Wat een portret toch is een man! Hoe edel in de rede! Hoe oneindig in talent… In handelen hoe als een engel! In bevattingsvermogen hoe als een god! De schoonheid van de wereld! Het toonbeeld van dieren! En toch, voor mij, wat is deze kwintessens van stof? [Bruut en barbaars] de mens verheugt mij niet’ (Hamlet, 1603)!!

Ja, de dichotomie van ‘de mens’ waarover Pascal en Shakespeare schreven, is wat de menselijke conditie echt is. Wij mensen belichamen deze meest buitengewone ‘tegenstrijdigheid’ van het zijn van de meest briljante slimme wezens, degenen die ‘god’–’delijk’ zijn in ons ‘oneindige’ talent’ van ‘rede’ en ‘bevattingsvermogen’, en ons toch gedragen op de ogenschijnlijk meest volstrekt niet-slimme manier door de gemeenste, wreedste der soorten te zijn, een die maar al te goed in staat is om pijn, wreedheid, lijden en vernedering toe te brengen. Zoals de filosoof Arthur Schopenhauer schreef: ‘de mens is het enige dier dat anderen pijn doet met geen ander doel dan pijn te doen…Geen enkel dier kwelt ooit een ander omwille van marteling: maar de mens doet dat wel, en dit is wat de duivelse aard vormt die veel erger is dan het louter beestachtige’ (Essays and Aphorisms, tr. RJ Hollingdale, 1970, p.139 van 237). Ja, er is deze enorm verbijsterende en ogenschijnlijk niet te beantwoorden vraag geweest of we ‘monster[s]’, de ‘essentie’ van ‘stof’, ‘het uitschot van het universum’ zijn, of een prachtig ‘wonderkind’, zelfs ‘glori[euze ]’ ‘engel[en]’? De hemel zij dank dat de grootste aller vragen eindelijk is beantwoord en de waarheid onthuld dat we inderdaad ‘glori[euze ]’ ‘engel[en]’ zijn, de helden van het hele verhaal van het leven op Aarde!!

 

 

William Blake’s buitengewoon eerlijke beschrijving van de menselijke conditie

Om verder te helpen over te dragen wat de menselijke conditie echt is, overweeg de volgende woorden van de beroemde Zuid-Afrikaanse auteur Alan Paton, die hij indiende bij TIME magazine naar aanleiding van een verzoek om een essay over apartheid in Zuid-Afrika bij te dragen. In plaats van dat essay ontving TIME, en plaatste het in plaats ervan, een diep reflecterend artikel over Paton’s favoriete delen uit de literatuur. In wat het laatste werk van de schrijver bleek te zijn, schreef Paton: ‘Ik had graag een van de grootste gedichten in de Engelse taal geschreven—William Blake’s ‘Tiger, Tiger Burning Bright’, met dat vers dat in de eenvoudigste woorden de vraag stelt die de geest van de mens—zowel de gelovige als de ongelovige—al eeuwenlang troebleert: “Toen de sterren hun speren neerwierpen / En de hemel met hun tranen bewaterden / Lachte hij om zijn werk te zien? / Heeft hij die het lam maakte, u gemaakt?” (25 april 1988).

De reden dat Blake’s gedicht uit 1794, The Tiger, zo sterk resoneerde met Paton, en een van de beroemdste gedichten in de Engelse taal is (het is beschreven als ‘het meest in een bloemlezing ingebrachte gedicht in het Engels’ (The Cambridge Companion to William Blake, ed. Morris Eaves, 2003) en een steunpilaar van het Engelse curriculum op scholen), is vanwege zijn diepzinnigheid, die duidelijk kan worden begrepen nu de menselijke conditie is verklaard.

 

 

Zoals uitgelegd in paragraaf 1144 van VRIJHEID [VRIJHEID is in het Nederlands online beschikbaar als .pdf document op www.wtmnetherlands.com/freedom], verwijzen de openingsregels van Blake’s gedicht ‘Tiger, Tiger, burning bright, In the forests of the night’ naar de grote angst van mensen en daaruit resulterende ontkenning van de kwestie van onze ogenschijnlijk onvolmaakte, ‘gevallen’ of gecorrumpeerde staat of conditie—een onderwerp dat we bewust hebben onderdrukt en toch een dat ‘fel brandt, in de wouden van de nacht’ van ons diepste gewaarzijn. Zoals Blake zo eerlijk de gruwelijke depressie beschrijft die de kwestie van de menselijke conditie heeft veroorzaakt: van ‘welk’ ‘oog’ ‘zou kunnen’ worden verwacht te kijken naar het ‘beangstigende’ onderwerp, ‘welke’ ‘hand’ zou ‘het vuur durven grijpen’ dat ‘de pezen van uw hart zou kunnen verdraaien?’; de vreselijke ‘hamer’, de ‘oven’ in ‘jouw brein’, niemand kan ‘zijn greep van dodelijke verschrikkingen uitdagen!’ De kern van de kwestie ligt in de regel: ‘Heeft hij die het lam maakte, u gemaakt?’—een retorische vraag die verontrustend is in zijn insinuatie dat we totaal niets te maken hebben met ‘het lam’, met de wereld van onschuld?

Het gedicht doet die fundamentele vraag rijzen die betrokken is bij het mens-zijn: hoe kan de gemene, wrede, onverschillige, zelfzuchtige en agressieve ‘donkere kant’ van de menselijke aard—vertegenwoordigd door de ‘Tijger’—zowel te verzoenen zijn met als af te leiden van dezelfde kracht die ‘het lam’ creëerde in al zijn onschuld?

 

 

Zoals Paton identificeerde, is, ondanks de ontkenning ervan door de mens, de grote, fundamentele, onderliggende vraag die ‘de geest van de mens heeft getroebleerd’ altijd geweest, maken mensen deel uit van Gods ‘werk’, van ‘zijn’ doel en ontwerp, of doen we dat niet? Met andere woorden—zoals in F. Essay 23 wordt uitgelegd over de integratieve zin van het bestaan die we hebben gepersonifieerd als ‘God’—waarom leven mensen niet in overeenstemming met de coöperatieve, liefdevolle integratieve zin van het bestaan? Zijn we goed of zijn we dat niet?

Dus nogmaals, om ten slotte het verlossende begrijpen van onze ogenschijnlijk gruwelijk gebrekkige conditie te hebben gevonden BRENGT DE GROOTSTE DENKBARE OPLUCHTING VOOR MENSEN! De wereld die zich nu heeft geopend voor mensen is ONGELOOFLIJK opwindend. In feite is de waarheid dat wij mensen nu zo verdoofd en uitgeput zijn van de 2-miljoen-jaar-lange strijd om eindelijk deze positie te bereiken waarin we in staat zijn om de menselijke conditie te verklaren, te begrijpen waarom we de oorspronkelijke paradijselijke staat van onschuld van onze soort hebben beschadigd, dat het voor ons vrijwel onmogelijk zal zijn om te begrijpen hoe opwindend het leven dat nu voor mensen beschikbaar is, nu is. Je kunt in de eerdere afbeelding zien dat ik van ‘de olifant in de woonkamer’ heb getekend hoe wij mensen waren vastgelopen tegen de muur, verlamd door deze overweldigende, maar eerder niet te confronteren kwestie van de menselijke conditie. Welnu, hier is een tekening die ik heb gemaakt van hoe het nu voor mensen zal zijn om vrij te zijn van de menselijke conditie—we zullen alleen maar springen van vreugde!

 

 

– – – – – – – – – – – – – – – – – –

Alvorens af te sluiten, wil ik benadrukken hoe belangrijk het is om onderscheid te maken tussen Blake’s gebruik van de ‘Tiger’ als metafoor om de kwestie van de competitieve en agressieve ‘donkere kant’ van de menselijke aard te vertegenwoordigen en het valse ‘wilde instincten’ excuus, dat biologen zoals E.O. Wilson naar voren hebben gebracht om zogenaamd onze competitieve en agressieve menselijke conditie te verklaren. Zoals benadrukt, hebben wij mensen coöperatieve en liefdevolle morele instincten, de stem of uitdrukking waarvan ons geweten is, en is de wilde, competitieve en agressieve instincten veronderstelde verklaring voor onze menselijke conditie een volstrekt menselijke-conditie-vermijdende oneerlijke leugen. (Ik schrijf veel meer over de oneerlijke en nu onnodige en extreem gevaarlijke bestendiging van het ‘wilde instincten’ excuus over vier essays, wat in Video/F. Essay 14 zal zijn.) Zoals de titel van Blake’s gedichtenboek, Songs Of Innocence and Of Experience: Shewing the Two Contrary States of the Human Soul, duidelijk toont, begreep Blake dat mensen een ‘onschuld[ig]’, ‘lam’-achtig, coöperatief en liefdevol moreel instinctief erfgoed hebben, niet een concurrerend en agressief instinctief erfgoed, en dat de competitieve en agressieve ‘donkere’, ‘Tijger’-achtige kant’ van ‘Twee tegengestelde staten’ van mensen betrekking heeft op onze op ‘Ervaring’–gebaseerde PSYCHOLOGISCH verstoorde competitieve en agressieve conditie van onze BEWUSTE geest, die eigen is aan mensen. Overigens, we kunnen hier zien dat Blake een van die andere denkers is die, zoals die genoemd in Video/F. In essay 4, de ware ‘instinct vs. intellect’ elementen die betrokken zijn bij de menselijke conditie heeft herkend.

Met betrekking tot een ander aspect van wat ik zei in de tweede video van deze Introductory series, betekent begrijpen dat de menselijke conditie psychologisch is afgeleid, niet aangeboren, dat Blake ook begreep dat onze conditie geheeld zou worden wanneer de verklaring van de menselijke conditie eindelijk werd gevonden—in tegenstelling tot instincten waarmee we geboren zijn en zodoende onveranderlijk zijn, kan psychose worden geheeld met begrijpen. Zoals Blake in zijn toepasselijk getitelde gedicht The Marriage of Heaven and Hell uit 1790 fameus voorspelde: ‘Wanneer de deuren van de waarneming worden gereinigd, zal de mens de dingen zien zoals ze werkelijk zijn. Want de mens heeft zichzelf opgesloten, totdat hij alle dingen door smalle spleten in zijn grot ziet.’ En, interessant genoeg, de laatste woorden van Paton’s veelgeprezen boek over apartheid uit 1948, Cry, the Beloved Country, verwijzen ook naar de droom van de mensheid om op een dag het echte antwoord te vinden op waarom mensen niet in overeenstemming leven met de coöperatieve, liefdevolle integratieve zin van het bestaan, en zich, middels het vinden van dat antwoord, bevrijden van de vreselijke ‘slavernij door angst’ voor onze conditie: ‘Maar wanneer die dageraad zal komen, van onze emancipatie, van de angst voor slavernij en de slavernij door angst, wel, dat is een geheim.’

 

 

Het is altijd de hoop en het vertrouwen van de mensheid geweest dat we op een dag de menselijke conditie konden verklaren en ‘de twee tegengestelde staten’ van ‘onschuld’ en ‘ervaring’ konden verzoenen, en bijgevolg onszelf konden bevrijden of ‘emanciperen’ van ‘de slavernij’ van het immens psychologisch verstorende gevoel van waardeloosheid of schuld van onze soort. En het is deze verklaring van de paradox van de menselijke conditie die de wetenschap ten slotte mogelijk heeft gemaakt door het verschil te ontdekken tussen de op genen en op zenuwen gebaseerde leersystemen. Het is deze totaal belangrijke, wereld-reddende, psychose-aanpakkende-en-verlichtende, echte biologische verklaring van de menselijke conditie die wordt gepresenteerd in Video/F. Essay 3, en in hoofdstuk 1 en 3 van VRIJHEID. En, zoals beschreven door Tony Gowing in Video/F. Essay 5, en vollediger uitgelegd in F. Essay 15, is het effect van deze verklaring ten slotte kennen en begrijpen en ermee leven isdat het mensen transformeert van ‘de slavernij’ van hun psychologisch onzekere, menselijke-conditie-getroffen bestaan naar een psychologisch zekere en rijpe, menselijke-conditie-vrije staat. Dit is de verklaring die de zogenaamde schuldenlast van de schouders van het menselijk ras tilt. Dit is de verklaring die een einde maakt aan de veroordeling die wij mensen zo lang hebben moeten verduren–die verklaart: ‘hij die het lam maakte, MAAKTE u’!

Nogmaals, in het volgende essay, zal een van de meest ernstige consequenties van de historische angst van mensen en gepraktiseerde ontkenning van de kwestie van de menselijke conditie—namelijk de ‘doof effect’ moeilijkheid die mensen aanvankelijk ondervinden bij het lezen over de nu volledig meedogende en bevrijdende verklaring van de menselijke conditie—worden beschreven, en de oplossing ervan geleverd.

 

– – – – – – – – – – – – – – – – – –


Kijk hoe Jeremy Griffith de doorbraak verlossende verklaring van de menselijke conditie presenteert in Video/​F. Essay 3, of lees hoofdstuk 1 van VRIJHEID.