Freedom Essay 13

 

De WTM doof-effect cursus

 

Beknopte introductie

In de volgende zeer korte video introduceert Jeremy Griffith de World Transformation Movement doof-effect cursus. De cursus bestaat uit een reeks interactieve presentaties die zijn ontworpen om de historische angst weg te nemen die het lezen over de menselijke conditie zo moeilijk maakt, en om je in staat te stellen toegang te krijgen tot het fabelachtig verlichtende begrijpen ervan! Bekijk deze cruciale interactieve presentaties na de introductie.

 

Make and see comments here

 

De transcriptie van de
introductie van de WTM doof-effect cursus

 

Door Jeremy Griffith, 2018

 

(Merk alsjeblieft op, de interactieve video’s die de WTM doof-effect cursus vormen, vind je meteen onder deze transcriptie.)

 

Welkom bij de doof-effect cursus van de World Transformation Movement. Zoals ik in Video/Freedom Essay 11 uitlegde, hebben mensen in zulke extreme angst geleefd voor het onderwerp van onze gruwelijk beschadigde of ‘gevallen’ menselijke conditie dat wanneer het verzoenende begrijpen ervan eindelijk arriveert—zoals nu is gebeurd—die historische angst het lezen over de menselijke conditie extreem moeilijk maakt. Zodra de menselijke conditie ter sprake komt, wordt de geest van bijna elke persoon onbewust alert op het feit dat hij wordt meegevoerd naar een volledig verboden gebied en ten gevolge daarvan wat er wordt gezegd begint te blokkeren. Je geest zal het moeilijk vinden op te nemen of te horen wat er gezegd wordt; hij zal lijden aan een ‘DOOF-EFFECT’ voor wat er wordt gepresenteerd, met als tragische consequentie dat je het fabelachtig opluchtende begrijpen dat je bevrijdt van de gruwel van de menselijke conditie en je transformeert, niet zult ontdekken!

Het is dan ook duidelijk dat het oplossen van dit probleem van het ‘doof-effect’ dat het lezen over de menselijke conditie aanvankelijk veroorzaakt, van cruciaal belang is—en in Video/F. Essay 11 heb ik een aantal opties naar voren gebracht om het op te lossen. Verreweg de meest effectieve methode was de vierde optie, waarbij je door het ‘doof-effect’ heen wordt geholpen door iemand herhaaldelijk door de verklaring van de menselijke conditie te laten gaan, en te laten zien hoe het meedogend en dus veilig elk aspect van menselijk gedrag doorgrondt—of het nu gaat om politiek, religie, de relatie tussen mannen en vrouwen, enzovoort.

In deze gesprekken, terwijl het de verantwoordelijkheid van de uitleg is om de aandacht van de luisteraar vast te houden, is, zeer belangrijk, wat er ook gebeurt dat hun angst voor de kwestie van de menselijke conditie wordt geërodeerd. Precies hoe effectief dit proces van eroderen van het ‘doof-effect’ is, blijkt uit de volgende opmerking die mensen bijna altijd maakten na het kijken maar een paar van de typische presentaties over de menselijke conditie die ik vaak gaf: ‘Dat was deze keer een veel betere presentatie dan vorige keer Jeremy, de uitleg en beschrijvingen waren zo veel gemakkelijker te volgen.’ Naar waarheid, aangezien deze lezingen vrijwel identiek waren, was wat dramatisch verbeterd was eigenlijk niet de kwaliteit of inhoud van de presentatie, maar het vermogen van de luisteraar om wat er werd gezegd op te nemen of te ‘horen’.

Vanaf 2019 zal ik interactieve introducerende gesprekken voeren over de menselijke conditie met vrijwilligers voor wie de informatie nieuw is, en in de loop der tijd zal een verzameling van de meest nuttige van deze discussies hier worden opgenomen om de WTM doof-effect cursus te vormen.

Alvorens te beginnen naar de interactieve videopresentaties te kijken, die specifiek zijn ontworpen om het ‘doof-effect’ te eroderen, is het belangrijk dat je deze 4 stappen volgt (als je dat nog niet hebt gedaan):

 

• Ten eerste, kijk of lees of luister (als podcast) naar de korte Video/F. Essay 3: De verklaring van de menselijke conditie;

 

• Ten tweede, kijk/lees/luister naar Video/F. Essay 4: De verhandeling ‘instinct vs. intellect’ is duidelijk;

 

• Ten derde, kijk/lees/luister naar Video/F. Essay 11: De moeilijkheid van het lezen van VRIJHEID;

 

• Ten vierde, kijk/lees/luister naar Video/F. Essay 12: De samenvatting van een uur die de WTM Doof Effect Cursus introduceert.

 

Nadat je deze 4 introducerende presentaties van het probleem van, en de oplossing voor, het ‘doof-effect’ hebt bekeken/gelezen/beluisterd, raden we je aan om naar de volgende interactieve presentaties te kijken en te blijven kijken tot de tijd dat je merkt dat je effectief kunt lezen en discussiëren over de menselijke conditie—waarna je verder kunt gaan met lezen/kijken/luisteren naar een van de andere presentaties op onze website.

Houd er rekening mee dat deze interactieve presentaties regelmatig worden toegevoegd en verbeterd, dus om de laatste verzameling interactieve presentaties te zien, kijk altijd deze Video/F. Essay 13 na op onze website.

We zullen de interactieve gesprekken beginnen met de volgende video van een presentatie van de biologische verklaring van de menselijke conditie die ik in 2014 aan een focus-groep in Sydney gaf. (Zoals benadrukt zullen binnenkort meer interactieve gesprekken volgen.)

 

Interactieve presentatie 1:
2014 Focus Group Video

 

 

De transcriptie van interactieve presentatie 1:
2014 Focus Group Video

 

Deel 1 Jeremy Griffith introduceert VRIJHEID

Jeremy Griffith: Nou, ik ben dus de auteur van het boek VRIJHEID: het einde van de menselijke conditie [FREEDOM: The End Of The Human Condition; VRIJHEID is in het Nederlands online beschikbaar als .pdf document op www.wtmnetherlands.com/freedom]. Ik ben bioloog, maar interessant genoeg staat op de omslag van het boek een citaat van professor Harry Prosen, voormalig voorzitter van de Canadian Psychiatric Association—hij is een van ‘s werelds toonaangevende psychiaters en hij zegt dat dit ‘Het boek dat de wereld redt’ is. Dus dat is een boude bewering, en op de achterkant van het boek staat Professor Prosen’s uitleg van die bewering, die luidt, dit boek ‘neemt de mensheid van een staat van verbijstering over de aard van menselijk gedrag en bestaan naar een staat van diepgaand begrijpen van ons leven’. Hij stelt ook dat dit begrijpen van menselijk gedrag zo schitterend opluchtend is dat het ‘alle pijn, lijden, verwarring en conflicten van de wereld zal laten wegvloeien. Dit is het—HET BOEK DAT DE WERELD REDT!’ Dus dat is nogal een verbazingwekkende uitspraak van een van ‘s werelds toonaangevende psychiaters. [Je kunt een fragment uit Professor Prosen’s Introductie van VRIJHEID lezen in F. Essay 19.]

 

 

Het uitgangspunt van het boek, zoals Professor Prosen zei, is om menselijk gedrag te verklaren, om het ten slotte begrijpelijk te maken—ons leven, onszelf, begrijpelijk te maken vanuit het diepste niveau, want er is deze enorme kwestie aangaande mensen: we zijn capabel tot zulk tegenstrijdig gedrag als een katje redden dat vastzit in een boom, maar vervolgens kinderen molesteren; we duiken een woeste stroom in om een persoon in nood te redden, maar doden vervolgens mensen in oorlogen. De paradox van de menselijke situatie is onmiskenbaar, het is daarbuiten gewoon de krankzinnigheid van alles, en we bereiken het eindspel waar we een diepere analyse van de menselijke situatie nodig hebben [zie F. Essay 55 over de eindspelstaat die het menselijk ras nu heeft bereikt]. Dat is wat Professor Prosen zegt dat dit boek doet—het levert die diepere analyse. Dit is het boek dat de wereld redt, zoals hij op de achterkant van het boek uitlegt, omdat het deze donkere hoek ingaat en het doorgrondt.

 

Deel 2 Het ‘doof-effect’ — Onze angst voor de menselijke conditie overwinnen

Het doel van deze focus-groepen is allereerst om de reactie van mensen op het boek te krijgen; je er vrij naar te laten kijken en te zien hoe je erop reageert en dan over dit onderwerp van de menselijke conditie te praten en te proberen je wat meer vertrouwd met het onderwerp te maken. Het probleem is dat mensen gewoonlijk het ‘doof effect’ probleem tegenkomen wanneer je over de menselijke conditie begint te praten [zie F. Essay 11 voor meer over het ‘doof-effect’]. Het is een zeer moeilijk onderwerp! Je kunt hogere natuurkunde of wiskunde of zo studeren, en daar krijg je hoofdpijn van! Maar er is werkelijk niets zo angstaanjagend als het probleem van ons, onszelf; de menselijke conditie. Dus dat is waar ik het over wil hebben.

Elk menselijk gedrag wordt feitelijk aangedreven of beïnvloed door onze angst voor de menselijke conditie. Dus dit boek zal een uitleg presenteren van menselijk gedrag die transformerend is–zo effectief inzichtelijk en diepgaand is het–maar die uitleg is gebaseerd op het begrijpen van onze angst voor de menselijke conditie, en het probleem is dat, als ik over de menselijke conditie begin te praten om ons gedrag te verklaren, de menselijke geest het blokkeert—het is een ‘onmogelijke’ situatie.

 

 

Stel je een groep mensen voor die allemaal lijden aan een slangenfobie en ik een boek heb geschreven waarin wordt uitgelegd hoe ze hun slangenfobie kunnen oplossen, maar ze weten niet dat ze een slangenfobie hebben, tot het punt dat ik zeg, ‘Nou, waarom ga je niet naar buiten? Waarom blijf je altijd binnen?’ En ze komen met een belachelijk excuus als: ‘O, het komt omdat we van tapijten en vierkante muren en deuropeningen houden; wist je eigenlijk dat mensen door deuropeningen rechtop zijn gaan lopen?’! Deze groep heeft al deze theorieën gebaseerd op de oneerlijke wereld waarin ze leven, omdat ze zich niet bewust zijn van hun fobie. Dus ik probeer ze dit boek te laten lezen over hun slangenfobie en ik moet ze eerst introduceren aan het feit dat ze deze fobie hebben, anders zullen ze niet kunnen horen wat ik zeg! Dus, ik zette een foto van een slang voorin het boek en ik legde het boek voor hen, in de veronderstelling dat dit hun slangenfobie zal oplossen. Ze openen het boek, zien de afbeelding van de slang, slaan het boek dicht en zeggen: ‘O, maar dat ga ik niet lezen!’

Dus ik ben vastgelopen—hoe zorg ik ervoor dat mensen zich bewust worden van het feit dat dit probleem van het ‘doof-effect’ werkelijk bestaat? De twee manieren om het probleem op te lossen, is ten eerste om iemand over het ‘doof-effect’ te laten praten en hen vertrouwd te maken met het idee, wat ik nu ga doen. De tweede manier om het op te lossen is door het materiaal opnieuw te lezen en geduld te hebben omdat het ‘doof-effect’ zal gaan verdwijnen, de mist zal gaan oplossen. Je zult verbaasd staan hoeveel ‘doofheid’ er is wanneer je voor het eerst begint te lezen over dit historisch verboden rijk van de menselijke conditie. Dus om het ‘doof-effect’ te boven te komen, moet ik mensen aansluiten op de reactie die in hun geest gaande is, zodat ze het gewaar beginnen te worden, en niet alleen dat, maar dat ‘doof-effect’ beginnen te eroderen. Luisteren naar mij die erover praat zal je verondersteld op je gemak stellen over het onderwerp en je onderbewuste geest zal zich ontspannen en in staat zijn om de discussie op te nemen wat hij aanvankelijk niet kon.

Het verandert je hele wereld wanneer iemand eindelijk het raadsel van de menselijke aard kan verklaren, waarom we zijn zoals we zijn. En wat ik wil zeggen is dat het horen van de verklaring waarom we zijn zoals we zijn, sterk beïnvloed wordt door onze angst voor de menselijke conditie, dus moet ik de lezers aansluiten op de kwestie van de menselijke conditie. Dus dat is mijn dilemma; hoe dat te doen.

 

Deel 3 Menselijke ontkenning: Plato’s grot-allegorie

Dus ik wil je gewaar maken van hoe echt onze ontkenning, onze blokkering is. Er is een veel betere analogie dan de slangenfobie en die komt van Plato [zie Video/F. Essay 11 voor meer over Plato’s analogie]. Nou, Plato wordt beschouwd als de grootste filosoof aller tijden en hij leefde ongeveer driehonderdzestig jaar voor Christus in de Gouden Tijd van Griekenland. Dat is lang geleden, dus wat hij te zeggen heeft, moet behoorlijk geweldig zijn. Alfred North Whitehead, zelf een van de grootste filosofen van de twintigste eeuw, beschreef de hele filosofie (filosofie zijnde de studie van ‘de waarheden die ten grondslag liggen aan alle werkelijkheid’ [Macquarie Dictionary, 3rd edn, 1998]) als zijnde niet meer dan ‘een reeks voetnoten bij Plato’ (Process and Reality [Gifford Lectures gegeven in de University of Edinburgh tijdens de sessie 1927–28], 1979, p.39 van 413). Dus dat is een verbazingwekkende verklaring; hij zegt dat Plato de meest diepzinnige en effectieve denker was over ‘de waarheden die ten grondslag liggen aan alle werkelijkheid’, dus ik denk dat de grote vraag in onze geest moet zijn: ‘Wat heeft Plato in hemelsnaam geschreven of gezegd dat het zo verdomd diepzinnig was dat het al het andere dat sindsdien is geschreven of gezegd, tot niet meer dan voetnoten maakt bij alles wat hij heeft geschreven of gezegd?’ Het is een zeer interessante vraag.

 

 

Nou, het meest bewonderde werk van Plato is de dialoog van The Republic en in het centrum van The Republic is de volgende allegorie van mensen die in een grot zijn opgesloten. En ik suggereer, en ik zal jullie ter bevestiging een paar citaten voorlezen, dat Plato zegt: ‘Ik kijk naar de hele wereld en ik wil u het essentiële vertellen dat er gebeurt: iedereen leeft diep ondergronds in de grot van ontkenning, niet in staat om de schitterende waarheid van de zon buiten de grot onder ogen te zien.’ Dus hij zegt, net als ik, dat als je menselijk gedrag wilt begrijpen, het grootste probleem is dat we diep ondergronds in ontkenning leven. Dat is het meest diepgaande inzicht in onszelf.

Toen ging hij onmiddellijk verder met spreken over het ‘doof-effect’, en hij beschreef wat er gebeurt als iemand ‘uit de grot ontsnapt naar het licht van de dag’ en ‘voor het eerst de echte wereld ziet en terugkeert naar de grot’. Om de grot-gevangenen te helpen ‘ontsnappen naar de zonovergoten omgeving buiten de grot [wat] de overgang naar de echte wereld symboliseert…wat het gepaste object van kennis is’ (Encarta Encyclopedia, geschreven door prof. Robert M. Baird, ‘Plato’, zie www.wtmsources.com/101), om begrijpen te vinden van waarom we in een grot leven, begrijpen van onze angst voor de menselijke conditie.

Dus iemand komt uit de grot en schrijft een boek over wat er in de grot gebeurt, en gaat dan naar binnen om te zeggen: ‘Dit is de verklaring die jullie uit de grot zal bevrijden’, wat precies is wat dit boek VRIJHEID doet. En wat gebeurt er? Zoals Plato schreef: ‘het zou pijn doen aan zijn [de gevangene van de grot] ogen en hij zou terugkeren en zijn toevlucht nemen tot de dingen die hij kon zien [zijn toevlucht nemen tot alle oneerlijke, illusionaire verklaringen voor menselijk gedrag waaraan we gewend zijn geraakt door de menselijke conditie-ontwijkende, mechanistische wetenschap], die voor hem veel duidelijker zouden lijken dan de dingen die hem worden getoond. En als hij met geweld de steile en rotsachtige helling [uit de grot van ontkenning] zou worden opgesleurd en niet losgelaten voordat hij het zonlicht in was gesleurd [de waarheidsgetrouwe, echte beschrijving van onze menselijke conditie was getoond], zou het een pijnlijk proces zijn, waartegen hij veel bezwaar zou hebben, en wanneer hij in het licht zou komen zouden zijn ogen zo overweldigd zijn door de schittering ervan dat hij geen één van de dingen zou kunnen zien waarvan hem nu werd gezegd dat ze echt waren.’ Veelzeggend voegde Plato er vervolgens aan toe: ‘Zeker niet aanvankelijk. Omdat hij zou moeten wennen aan het licht voordat hij dingen in de wereld buiten de grot zou kunnen zien.’ (Zie par. 83 van VRIJHEID of je kunt al deze citaten gemarkeerd zien op de plek waar ze daadwerkelijk voorkomen in The Republic op www.wtmsources.com/227.)

 

 

Dus leven we met deze povere, oneerlijke, op ontkenning gebaseerde, levend-en-ons-verbergend-in-een-grot versie van de wereld, niet de ware, grotere wereld buiten de grot die echt en diepgaand is. De wereld begint transparant te worden als iemand je de sleutels geeft om je hersenen te ontsluiten en zo menselijk gedrag te begrijpen. Dit boek heeft een zeer opwindend voordeel voor de mensheid MAAR, hoe krijg je er toegang toe? De sleutel is om er met je over te praten en je rond te leiden in deze verboden kamer totdat je er wat vertrouwder mee bent en na een tijdje kun je beginnen te acclimatiseren en ‘gewend raken aan het licht’ zoals Plato zei. Dus dat is de bedoeling van dit gesprek, om over dit verboden onderwerp te praten en ons te bevrijden van ons diepe onvermogen om er toegang toe te hebben. Ik moet je helpen die ontkenning te overwinnen, een begin maken met het eroderen ervan, je vertrouwd maken met dit verboden rijk en dan kun je beginnen met het lezen van het boek en hopelijk zal het gewoon heel opwindend zijn!

Een van de leden van de focus-groep die eerder deze morgen werd gehouden, zei: ‘O, ik gaf het materiaal aan mijn vader, die advocaat is en hij las een pagina en zei: “Dat ga ik niet lezen”, en ik gaf het aan mijn vrouw en ze zei: “Dat lees ik niet.”‘ Een andere deelnemer aan de focus-groep kwam vanmorgen niet eens opdagen, zeggend dat het boek vreselijk was en slecht opgebouwd. Als je niet weet waarom je er geen toegang toe hebt, kun je het alleen maar wijten aan de presentatie. Dus mensen zeggen gewoonlijk dat het te complex is, te compact, te lang, te slecht geschreven. Mensen sturen me feitelijk de-mails, echt boos, zeggend: ‘Kun je me een samenvatting sturen zodat ik kan begrijpen wat je hier in hemelsnaam probeert te zeggen?’; ze kunnen het gewoon helemaal niet ‘snappen’.

Mensen zullen ook naar elk onderwerp komen met hun vooringenomen filosofie—je loopt niet zonder benen op de wereld rond, je probeert haar zo goed mogelijk te doorgronden, toch? En dus is er ook nog dat probleem, je moet het verzoenen met jouw bestaande verklaringen en inzichten. En dan zijn er veel aanpassingen, heel wat, maar de diepste en moeilijkste aanpassing, die we ons niet eens gewaar zijn, is dit equivalent aan een slangenfobie of Plato’s ‘grot’ van ontkenning waar we de waarheid niet onder ogen kunnen zien. Maar ik wil over de waarheid praten. Ik heb het niet over hoe je moet voetballen of zoiets, ik heb het over dit meest donkere onderwerp van alle en vraag jullie om de diepere hoek van onszelf in te gaan en dat is echt eng. Wanneer we die hoek ingaan, zoals we zo zullen doen, is het behoorlijk moeilijk. En dat is waar dit boek heengaat, recht naar wat Joseph Conrad het Heart of Darkness noemde in zijn klassieke roman uit 1902. Er is een film van gemaakt, Apocalypse now met Marlon Brando als een van de hoofdpersonen, Kurtz, die stroomopwaarts over de Congo-rivier het Hart van Duisternis in reist en krankzinnig wordt. Het is een metafoor voor de donkere hoek in onszelf en Kurtz schreeuwt [de beroemde zin] ‘De gruwel! De gruwel!’ uit, in erkenning van de gruwel van onze enorm verstoorde conditie. Zonder begrijpen van de menselijke conditie deze donkere hoek van onszelf binnengaan kan tot krankzinnigheid leiden. Dus geven we er allemaal de voorkeur aan om ver van de metaforische Congo-rivier te blijven, en stuiteren liever rond op het strand met onze parasols die nergens in de buurt van het verdomde ding komen; niemand wil zich stroomopwaarts van de rivier het Hart van Duisternis in wagen.

 

 

Er staan veel metaforen in mijn boek. Een persoon uit een vorige focus-groep zei dat hij dol was op de striptekening door Michael Leunig van auto’s die de stad instromen, langs een grote lange snelweg naar een enorme metropool van krankzinnigheid meegesleept en bij een afslag naar links staat: ‘Waarheid en Schoonheid Linker Baan’, met deze kleine eenzame individu op zijn fiets die die kant uit trapt. Net zoals hier uit het raam [in Sydney], een enorme metropool in een staat van krankzinnigheid en chaos, wraakzucht en smerigheid, en niemand probeert erin door te dringen, erachter te komen, en toch is er die ene eenzame individu die naar de linkerbaan peddelt, op weg naar een heel ander rijk om te proberen door te dringen in het hart van duisternis, deze angstaanjagende kwestie van ons, en terug te komen met een paar echte antwoorden, en dat is wat dit boek heeft gedaan.

 

 

Deel 4 Berusting — De angst voor adolescentie

Het uitleggen van ‘Berusting’ is de krachtigste manier die ik ken om je opnieuw aan te sluiten op de extreme gruwel en angst voor de menselijke conditie [F. Essay 30 levert nadere uitleg van het proces van ‘Berusting’, en zie hoofdstuk 2.2–2.3 van VRIJHEID voor de hoofdpresentatie]. Want als je kijkt naar wat er met kinderen gebeurt, worden we niet levend in de grot van Plato geboren. Wanneer we geboren worden, zijn we er buiten, onschuldig en vrij. En dan gaan we deze wereld in die niet ideaal is, zoals we instinctief verwachten dat zij moet zijn—er is iets enorm verkeerd aan. Dus, geleidelijk, tegen de tijd dat kinderen de ‘stoute negens’ bereiken, wordt al het menselijke leven, inclusief hun eigen gedrag, steeds meer verbijsterend en verontrustend en hun verwarring en frustratie is zodanig dat ze zelfs kwaad diegenen om zich heen beginnen te treiteren en te intimideren–wild uithalend naar de onvolkomenheden van het leven. Maar rond de leeftijd van 12 jaar gebeurt er iets heel significants: ze ontnuchteren en ze beseffen dat ‘uithalen’ in frustratie ze nergens gaat brengen. Ze zeggen tegen zichzelf: ‘Ik moet gaan zitten en proberen dit uit te zoeken; ik moet proberen te begrijpen waarom de wereld niet perfect is, want als ik het niet begrijp, raak ik alleen maar steeds meer verontrust.’ Dus er is psychologisch een enorme verandering tussen kindertijd en adolescentie—we veranderden feitelijk de naam, heb je je ooit afgevraagd waarom die afbakening plaatsvond? Je verandert van een protesterend, demonstratief, ondeugend, extravert kind in een ontnuchterde, diep introspectieve adolescent. Er is een grote verandering en zelfs ons schoolsysteem herkent het: je gaat van de lagere school naar de middelbare school, in herkenning van deze enorme verandering.

 

 

Rond de leeftijd van 12 jaar begint het brein van het kind steeds meer na te denken over de onvolkomenheid van de wereld, en dit denken gaat steeds dieper. En je leert snel dat volwassenen er om de een of andere reden niet eens over willen praten en dat ze allemaal, lachend en een dapper gezicht opzettend, glimlachend en nieuwe blauwe schoenen kopend en maar doorgaand, rond stuiteren, toch? Dus je leert snel dat de wereld helemaal onecht en nep is en je wilt er niets van weten, wat betekent dat je in je eentje nadenkt over al deze gruwelen. Je valt ‘s avonds in slaap terwijl je erover nadenkt. En dan, rond je 14e, beginnen de vragen echt diep en echt serieus te worden en begin je de confrontatie met de menselijke conditie niet alleen buiten je aan te gaan, maar ook innerlijk; je begint te proberen de donkere kant van jezelf te begrijpen: de boosheid, het egocentrisme, de onverschilligheid voor anderen, de frustraties, enz. Wanneer je die vraag onder ogen probeert zien of je een zinvol en waardevol persoon bent of niet, dan zou je als je echt eerlijk bent en vol zit met al deze boosheid, egocentrisme en onverschilligheid, tot de conclusie kunnen komen dat je wel geen waardevolle persoon moet zijn en dat is een angstaanjagende conclusie.

Dus op een bepaald punt in deze reis wordt het proberen om de menselijke situatie te overbluffen, ondraaglijk. En dat is het moment van Berusting, dat je besluit die hoek nooit meer te bezoeken, omdat het gewoon te angstaanjagend is. Het liedje van de Beatles, Let It Be—consequent verkozen tot een van de populairste liedjes van de twintigste eeuw—is eigenlijk een hymne aan deze behoefte die adolescenten historisch gezien hebben gehad, als ze werden geconfronteerd met het ondraaglijke ‘uur van duisternis’ dat kwam van het worstelen met de kwestie van alle ‘mensen met een gebroken hart die leven in de wereld’, tot ‘laat het’ ‘tot morgen’ wanneer ‘er een antwoord zal zijn’ (Lennon/McCartney, 1970). Het is ongelooflijk eerlijk. Ik denk dat het geschreven is door Paul McCartney hoewel het normaliter John Lennon was die de echt diepzinnige dingen schreef.

 

Deelnemer (Anna): Het was Paul, ja.

 

Jeremy: Hoe dan ook, ‘laat het’; ga daar niet heen, geef het op, probeer dat niet onder ogen te zien; op een dag ‘zal er een antwoord zijn’. Met die woorden  zegt McCartney dat er op een dag een begrijpen van de menselijke conditie zal zijn, zegt hij dat mensen op een dag niet zullen hoeven te berusten.

 

Deelnemer (Tabatha): Dus is Berusting zoals acceptatie?

 

Jeremy: Het is acceptatie van de wereld zoals die is en dat je die nooit zult doorgronden en als je dat probeert te doen, je jezelf alleen maar een allemachtige hoofdpijn zult geven.

 

Tabatha: Nou, dat is een extreme reactie.

 

Jeremy: Ja, maar dat is waarom ik eerder die beschrijvingen heb gegeven. Een van jullie zei dat de verklaring van Berusting een beetje langdradig werd, te veel voorbeelden gevend, maar het is zo belangrijk omdat als je jezelf erin ondergedompeld laat worden, bijna iedereen zich herinnert daar te zijn. We hebben er al deze oneerlijke excuses voor, maar ouders kunnen niet omgaan met kinderen in die jaren dat ze 13, 14, 15 zijn, omdat ze onbereikbaar zijn. Ze spelen hun headbangende muziek af in hun slaapkamer en als je met ze probeert te praten, bijten ze gewoon je hoofd eraf, dus ouders leren om het op te geven.

 

Tabatha: Nou, hormonen helpen niet bij het hebben van de gevoelens en wat met de gevoelens te doen.

 

Jeremy: Nou, dat is het traditionele excuus, om de hormonale verandering die gepaard gaat met de puberteit, te wijten aan zogeheten ‘puberteit blues’—het is zelf-onthullend—’blues’ betekent depressie, en veel mensen krijgen de ziekte van Pfeiffer en zij wijten dat aan hormonen, het een puberteit-gerelateerde ‘zoenziekte’ noemend. Nou, als je daar gewoon over nadenkt, is het een ‘grot’-excuus. We hebben al deze onzin verklaringen, gebaseerd op leven in de grot van ontkenning. Denk aan wat ik zei in de slangenanalogie: ‘O, mensen gingen rechtop staan vanwege deuropeningen’, het is gewoon onzin! Ze zijn niet bereid om naar buiten te gaan–waarheidsgetrouw over de wereld na te denken—ze leven met hun angst voor slangen maar ontkennen dat ze bang zijn. Dus levend als grotbewoners, hebben we al deze theorieën, hebben we de kunst van onzin of ontkenning onder de knie. We hebben een excuus voor alles en we wijten het snel aan, net zoals jouw brein dat ging doen, dat het een hormonale verandering is.

 

 

Tabatha: Nou, ik beschouw het niet als een excuus. Ik zie het gewoon als een extra obstakel.

 

Jeremy: Ja, goed.

 

Tabatha: En natuurlijk, net als je boek, zeg je dat het op die leeftijd is, ik denk dat zelfs ik dat weet, dat ik begon na te denken over mijn plaats in de wereld; het is niet gewoon ‘de wereld draait om mij’ en hoe ik de wereld ga beïnvloeden. Dus hormonen bestaan, de puberteit bestaat.

 

Jeremy: Ja.

 

Tabatha: Dus die diepere gedachten al hebben vanwege je leeftijd…

 

Jeremy: Als je erover nadenkt, echt, zijn mensen altijd door de puberteit gegaan sinds we dieren waren.

 

Tabatha: Ja, het houdt niet op, dat doen we nog steeds…

 

Jeremy: Maar wacht even. De puberteit is een oude fysieke aanpassing die plaatsvindt sinds dieren seksueel werden. Dus we hebben miljoenen en miljoenen jaren gehad om ons aan te passen aan de puberteit. Aeonen, miljarden jaren geleden, sinds we microben waren; dus we zijn goed aangepast aan de puberteit. Als we de ziekte van Pfeiffer krijgen, betekent dit dat ons hele immuunsysteem zo verzwakt is dat het zich niet tegen deze ziekte kan verdedigen en toch is het lichaam in de puberteit fysiek op zijn hoogtepunt qua groei en vitaliteit—dus om een adolescent te laten bezwijken aan de ziekte, moet hij onder buitengewone psychologische druk staan, waarbij hij spanningen ervaart die veel groter zijn dan die welke mogelijk geassocieerd kunnen zijn met de fysieke aanpassingen aan de puberteit. Het is de gezondste tijd van je leven; dan ben je het vitaalst; je zit in de maximale groeiperiode en, duidelijk heeft deze ‘puberteit blues’, deze depressie niets te maken met hormonale verandering, zoals jij het noemde Tabatha, maar met een veel ernstiger psychologisch probleem—het heeft te maken met Berusting, wat een gruwelijke hoek is om in te zitten.

De Amerikaanse Pulitzer Prize winnaar en kinderpsychiater, Robert Coles schreef een pijnlijke korte paragraaf over een kind dat door Berusting gaat (par. 109 van VRIJHEID) en hij won de Pulitzer Prize waarschijnlijk vanwege die ene paragraaf, het was gewoon zo ongelooflijk eerlijk en moet het leven van veel kinderen hebben gered. [Coles schreef: ‘Ik vertel over de eenzaamheid die veel jonge mensen voelen…Het is een eenzaamheid die te maken heeft met een soort van zelfopgelegd oordeel…Ik herinner me…een jongeman van vijftien die zich wat plagerig gedroeg, alleen maar om zich af te sluiten, met zijn hoofd te schudden, geheel weigerde te praten zodra zijn eigen leven en problemen ter sprake kwamen. Hij was met school gestopt…hij zat uren in zijn kamer met de deur dicht naar rockmuziek te luisteren…Ik vroeg hem naar zijn hoofdschuddende gedrag: ik vroeg me af tegen wie hij dat deed. Hij antwoordde: “Niemand.” Ik aarzelde, slikte eens en nam een gok: “Niet jijzelf?” Hij keek me nu recht aan met een aanhoudende blik, voor het eerst. “Waarom zegt u dat?” [vroeg hij]…Ik besloot om de vraag niet te beantwoorden op de manier waarop ik was opgeleid [in wezen ‘opgeleid’ in het vermijden van wat de menselijke conditie werkelijk is]…In plaats daarvan, een beetje ongemakkelijk…hoorde ik mezelf het volgende zeggen: “Ik ben er geweest; Ik weet nog dat ik daar was—weet nog hoe het voelde als ik geen woord tegen iemand kon zeggen”…De jonge man bleef mij aanstaren, sprak niet…Toen hij zijn zakdoek pakte en zijn ogen afveegde, besefte ik dat ze zich waren gaan vullen’ (The Moral Intelligence of Children, 1996, pp.143–144 van 218).] En J.D. Salinger’s boek Catcher in the Rye uit 1951. Noemde een van jullie Catcher in the Rye, of was het bij de vorige bijeenkomst?

 

Deelnemer (Anna): Ik zei dat ik het wilde lezen en dat ik me schaamde dat ik dat niet had gedaan.

 

Jeremy: Dat klopt. Ja, het is een absolute klassieker.

 

Deelnemer (Tabatha): Ik snapte het niet toen ik het las. Ik ergerde me er eigenlijk aan waarom hij zo’n mopperkont was maar lezend wat jij erover hebt geschreven, wil ik eigenlijk terug omdat er duidelijk iets mis was. Ik ging er met een bepaalde geestes gesteldheid in en die bleef me het hele boek bij. Ik zag de metaforen niet.

 

 

Jeremy: Je moet begrijpen dat we niet kunnen toegeven dat we in ontkenning zijn en nog steeds vasthouden aan onze ontkenning, dus hoe ga je over Berusting schrijven? Mijn boek komt weg met het opgraven van al deze waarheden omdat de verklaring in hoofdstuk 3, De menselijk-ras-transformerende, echte verklaring van de menselijke conditie, mensen verdedigt; het legt uit hoe het komt dat we eigenlijk de helden van het verhaal van het leven op Aarde zijn; het legt uit dat we geen schurken zijn; we zijn geen waardeloze wezens. Dus je moet dit boek aan adolescenten geven voordat ze ontslag nemen, want ze smeken om deze antwoorden. Iemand zei ooit tegen me, ‘Jeremy, als je een boek voor kinderen had wanneer ze door Berusting gaan zou dat hun leven redden, zij zijn jouw natuurlijke publiek, want zodra je in gesprek komt met volwassenen die in berusting zijn, zijn ze hier doof aan.’

 

Deelnemer (Anna): Ja, dat is wat ik dacht. Het is bijna te laat om dit nu te lezen.

 

Jeremy: Dat klopt, het is heel moeilijk. Maar de wereld is van volwassenen, dus ik moet beginnen met volwassenen.

 

Anna: Het gaat terug naar mijn vorige vraag en het is interessant om jouw gedachten hierover te horen; we zijn al in deze gekte, om het maar zo te zeggen, en ik begrijp je probleem—hoe krijg je mensen eruit, om het te herkennen en zich er op hun gemak bij te voelen en te absorberen wat er in de tekst staat? Ik bedoel, het lijkt eenvoudig om naar adolescenten te gaan, maar ik denk dat een deel van de reden dat ik er soms mee in aanraking kwam, kwam door een paar van die verwijzingen die ik in mijn latere leven tegenkwam, die ik op geen enkele manier in adolescentie zou zijn tegengekomen, maar het is nogal een raadsel.

 

Jeremy: Je hebt jezelf hierin ondergedompeld tijdens deze bijeenkomst.

 

Anna: Ja! Ja.

 

Jeremy: In Catcher in the Rye schrijft Salinger over Berusting zonder echt te zeggen wat er aan de hand is, omdat je niet kunt toegeven dat het gebeurt. Zodra je toegeeft dat Berusting heeft plaatsgevonden, dan geef je toe dat je een leugenaar bent. Dat is de grote olifant die bestaat in ons leven, deze kwestie van de menselijke conditie waarvan we besluiten er nooit meer naar te kijken, deze angstaanjagende kwestie van waarom we ons niet ideaal gedragen en zo; de onvolkomenheid; zijn we waardeloos of niet? Je neemt de ontkenning van deze grootste aller kwesties op, dus je leeft in een immens frauduleuze, kunstmatige en oppervlakkige toestand en al je denken is vanaf dat moment frauduleus.

Het voorbeeld dat ik gebruik in VRIJHEID is: ‘Er is een boom met mooie herfstbladeren; is het niet verbazingwekkend hoe mooi de natuur kan zijn, ik vraag me af waarom sommige dingen mooi zijn, terwijl andere dat niet zijn—ik vraag me af waarom ik niet mooi vanbinnen ben, bovendien zo vol van allerlei soorten angst, zelfzuchtige zelfobsessie, onverschilligheid en woede…aaahhhhh!!!!’ Je gaat daar niet heen. Elk denken zal je snel naar de kwestie van de menselijke conditie brengen, dus je kunt beter niet nadenken.

Er staan veel citaten van Nobelprijswinnaars in VRIJHEID en ze zeggen allemaal: ‘Wij mensen willen niet nadenken.’ Zoals de Australische cabaretier Rod Quantock zei: ‘Denken kan je in vreselijk neerwaartse spiralen van twijfel brengen’ (‘Sayings of the Week’, The Sydney Morning Herald, 5 juli 1986). Dus uiteindelijk willen we niet nadenken, we willen gewoon aan de oppervlakte blijven, omdat we weten dat als we beginnen na te denken, we dit probleem van de menselijke conditie zullen beginnen tegen te komen en we willen daar niet naartoe. We zijn er ooit geweest en we raakten helemaal van de kook en we gaan er niet nog een keer naartoe, dus we zijn gewoon aan een absolute ‘boemel’ van escapisme. We gaan op de bolle lenzen van het leven leven. Als je een glas water hebt, is er een bolle lens bovenop en dat is ongeveer waar wij leven [wijzend naar de bovenkant van een glas water] omdat dit alles te confronterend is [wijzend naar de rest van het water in het glas]. Dat is waarom Plato, de grootste filosoof aller tijden, op deze enorme kwestie focuste onder de oppervlakte waar wij niet naar kijken, want dat is wat we doen—diep ondergronds in deze grot van ontkenning levend. Dat is hoe oneerlijk, kunstmatig en oppervlakkig wij zijn. Je geeft het op om te proberen eerlijk na te denken. Volwassenen die berust hebben, willen niet zeggen: ‘Dit is wat Berusting is en ik ben een totale fraudeur en al mijn denken is oneerlijk dus vertrouw mij helemaal niet!’ Dat zou je leven totaal ondermijnen. Dus nogmaals, dat is de waarheid die we niet konden toegeven totdat we de menselijke conditie konden verdedigen. Verklaar eerst de menselijke conditie en dan, en pas dan, wordt het veilig om toe te geven aan dit angstaanjagende, eerder verboden onderwerp van Berusting en dit te ontsluiten.

 

Deel 5 Is deze hypothese toetsbaar?

Deelnemer (Tabatha): Ik denk eigenlijk dat dat het probleem is, dat mensen zich op hun gemak voelen als ze onwetend blijven en arrogant zijn.

 

Jeremy: Ja, maar als je dat van zijn verpakking ontdoet, als je je verdiept in wat je net zei: ‘mensen voelen zich op hun gemak als ze onwetend blijven.’ Laten we dat eens analyseren. Ze voelen zich op hun gemak omdat ze zich niet op hun gemak voelen wanneer ze niet onwetend blijven, als ze de diepere duistere waarheid ingaan, is het angstaanjagend.

 

Tabatha: Echt iets leren, zichzelf openstellen.

 

Jeremy: Er zit daar een angst onder, oké.

Dus, Craig, word juju hier behoorlijk ongemakkelijk van?

 

Deelnemer (Craig): Nee, nee, ik luister gewoon. Ik bedoel, je zegt dat je in een patstelling zit, maar je plaatst iedereen in dezelfde patstelling.Als ze ontkennen wat je zegt, dan kun je ze gewoon in een klasse van ontkenning stoppen.

 

Jeremy: Ja.

 

Craig: ‘Je kunt niet ontkennen wat ik zeg, want als je dat doet, maak je deel uit van de menselijke conditie’, weet je, ‘ik wijs je mening af omdat je duidelijk geen denker bent.’

 

Jeremy: Ja, dat klopt.

 

Craig: Dus dat is de positie waarin je ons hebt geplaatst, we kunnen het niet oneens met je zijn, want als we dat zijn, ‘Oh, je zit in die groep mensen die niet kunnen nadenken.’

 

Jeremy: Het is een cirkelredenering die de ‘niet-weerlegbare hypothese’ wordt genoemd. Maar dat is waar. Als je zegt dat iedereen in ontkenning is en ze vervolgens klagen en het niet eens zijn met iets dat je hebt gezegd, zeg je: ‘Nou, dat is gewoon klassieke ontkenning’, dus ze zitten in een situatie waar ze daar niet uit kunnen komen. Maar laat me uitleggen dat er situaties zijn die dat kenmerk hebben. Ik bedoel, als je iets wilt toegeven en erover praten waar mensen niet naar kijken, dan zitten ze verstrikt in dit dilemma, waar ze worden beschuldigd van het ontkennen ervan als ze klagen of er een probleem mee hebben.

Maar ik heb het probleem van de menselijke conditie niet geschapen. Je kunt het verifiëren, wat de manier is om te zien of wat ik zeg al dan niet waar is, heel gewaar zijnde, zoals iedereen dat zou moeten zijn, van waar je op wijst [zie WTM FAQ 1.10]. Daarom begeleid ik elke stap van de weg met geweldige citaten uit grote literatuur of referenties naar populaire cultuur, zodat je wat verificatie hebt dat ik niet de enige ben die dit zeg, dit is enig bewijs hiervoor. Omdat je totaal sceptisch moet zijn. Als iemand zegt ‘Dit is het boek dat de wereld redt’, moet je het bijna over je schouder gooien. Je zou denken: ‘Dit moet onzin zijn, dat is de meest schandalige overmoed die ik ooit heb gelezen. Maar aan de andere kant, deze man, Harry Prosen, lijkt een zeer indrukwekkende psychiater te zijn, misschien…’ Dus wat je moet doen is erin gaan, het lezen. En dit is rationeel—er is geen mystiek of abstracte concepten—het is allemaal rationele grondbeginsel biologie, dus je kunt erin gaan en het testen, en je moet er bij elke stap vraagtekens bij zetten en er de hele tijd problemen mee hebben. Wij zijn bewuste, denkende, zelf-aanpassende wezens, we zijn de baas over onszelf, niemand anders. Dit is het einde van geloof en geloven en het begin van weten. We willen geen verdoving van het brein we willen voeding voor het brein, we willen antwoorden, dus als iemand wat antwoorden brengt, zijn we rationeel, kunnen we ernaar gaan kijken, dus je bent op veilige grond. Je kunt het over je schouder gooien en je moet rigoureus alle ideeën onderweg controleren en je moet ideeën aannemen en denken: “Nou oké, dat zou wat mogelijkheden kunnen hebben, maar ik zal erover na blijven denken en kijken of het niet logisch is.’

Craig, in jouw feedback over het boek heb je een aantal zeer goede punten gemaakt, zoals vraagtekens zetten bij ‘dat bewustzijn noodzakelijkerwijs betekent dat we allemaal kwaadaardig zijn’ en ‘dat mensen als collectief kwaadaardig zijn’, en dat is een zeer rigoureuze en verantwoordelijke positie om in te nemen om daar vraagtekens bij te zetten. Dus ik steun je helemaal in je behoefte om sceptisch te zijn, dat is prima. Het enige dat ik van je vraag, is dit spul aan te nemen en het door te lezen en te zien of het logisch is.

Om eens even te kijken naar wat je hebt gezegd, dat ‘mensen fundamenteel kwaadaardig zijn’. Ik gebruik het voorbeeld van Plato dus dit is niet wat ik zeg. Hij wordt beschouwd als onze grootste filosoof en hij zei dat we allemaal in ontkenning leven. Je kunt dat meenemen of afwijzen maar hij wordt beschouwd als de grootste denker over ‘de waarheden die ten grondslag liggen aan alle werkelijkheid’ en dit is het centrale concept in al zijn denken. Dus hij zegt dat we leven in ontkenning van deze beangstigende kwestie van de menselijke conditie—hij gebruikte de uitdrukking ‘menselijke conditie’, de eerste die deze term ooit heeft gebruikt voor zover mijn onderzoek heeft kunnen vaststellen. En de menselijke conditie is de staat van leven in deze gecompromitteerde conditie, dit dilemma van ‘goed’ en ‘kwaad’; waarom mensen capabel zijn van een katje dat vastzit in een boom te redden en vervolgens ook van kinderen te molesteren. We hebben deze capaciteit voor enorme gevoeligheid en liefde, maar aan de andere kant bestaan er donkere, vulkanische krachten in de menselijke soort. We kunnen dat niet doorgronden, daarom leven we er in ontkenning van. We leven niet voor niets in deze ‘grot’. Plato zei, we leven in deze ‘grot’ omdat we bang zijn voor ‘de onvolkomenheden van het menselijke leven’; we leven in ontkenning van de menselijke conditie.

Ik ben het ermee eens om het niet ‘kwaadaardig’ te noemen—telkens als ik het woord ‘kwaadaardig’ gebruik, zelfs het woord ‘goed’, zet ik het tussen aanhalingstekens omdat het woord ‘kwaadaardig’ pre-menselijke-conditie-begrepen, oude-wereld-bekritiserend en veroordelend is. Hoofdstuk 3 van VRIJHEID gaat helemaal over voorgoed van het woord ‘kwaadaardig’ af te komen. Ik gebruik het woord ‘verstoord’—dat we psychologisch verstoord raakten als gevolg van de strijd die ontstond toen we volledig bewuste mensen werden. Dus dit is een verheffend, verzachtend, verbeterend, liefdevol, meedogend begrijpen van de duistere kant van onszelf. Zoals het lied van Rolling Stones zei, hebben we ‘Sympathie voor de duivel’ (1968) nodig. Op een dag moest ‘The Marriage of Heaven and Hell’, zoals William Blake zijn beroemde boek noemde (ca. 1790), plaatsvinden. Dat was het doel; om de twee facties te verzoenen die van de donkere en de lichte kant bestaan in het menselijke leven; jong en oud; mannen en vrouwen; onschuld en verstoordheid; land en stad; mechanisme en holisme; wetenschap en religie. Het zijn allemaal manifestaties van deze twee polen van de menselijke situatie. En op een dag moesten we verzoenend begrijpen vinden, liefde naar de donkere kant van onszelf brengen.

 

 

Sir Laurens van der Post is de meest geciteerde auteur in VRIJHEID en mijn favoriete schrijver en hij zei: ‘Ware liefde is liefde voor het moeilijke en [historisch] niet-beminnelijke’ (Journey Into Russia, 1964, p.145 van 319). [Zie F. Essay 51 om over de opmerkelijke bijdrage van Sir Laurens aan de menselijke reis te lezen]. Dat is wat het berustende kind wil begrijpen. Deze uitleg is zo opluchtend als je het eindelijk ‘snapt’, deze informatie verklaart echt de menselijke conditie omdat je het kunt ervaren. Zoals Einstein zei: ‘Waarheid is wat de toets der ervaring doorstaat’ (Out of My Later Years, 1950, p.115 van 286), wat de wetenschappelijke methode is—het moet worden onderworpen aan onderzoek om te worden bewezen en te overleven.

Aangezien dit experiment over ons gaat, ons menselijke gedrag, zijn wij de rat in de kooi, zijn wij het eigenlijke experiment. Dus als iemand ons een verklaring van ons geeft, zijn we in een goede positie om te zien of het waar is of niet, omdat het de wereld transparant moet maken; het moet ons helpen om onszelf en alles om ons heen te begrijpen.

Dus ik ben het ermee eens dat we de term ‘kwaadaardig’ niet moeten gebruiken. Ik doe ‘kwaadaardig’ weg, het idee dat mensen fundamenteel slecht of waardeloos zijn, voor altijd. Zoals ik zei, het eindresultaat van hoofdstuk 3 van VRIJHEID is dat mensen de helden zijn van het verhaal van het leven op Aarde: het is de meest schitterende conclusie die je je maar kunt voorstellen. Mensen hebben geleefd met de schuldenlast, zich waardeloos voelend, lijders aan woede, frustratie en imperfectie en nooit in staat te begrijpen waarom. Omdat volwassenen allemaal berust hebben, wilden ze helemaal niet in de buurt van die donkere hoek komen. Twee dagen nadat mensen berust hebben, kun je ze er nauwelijks aan herinneren, want het is zo’n angstaanjagende depressie dat ze die hoek nooit meer terug willen zien.

Dit is ‘de zwarte doos in mensen’ waar we het hier over hebben, ‘het persoonlijk onuitsprekelijke’ zoals het mij is beschreven (persoonlijke gesprekken, WTM-records, februari 1995), het verboden deel van onszelf. Kinderen zijn hier in hun eentje mee aan het worstelen. Zoals Anna eerder zei, is het bijna te laat om dit boek te lezen als je eenmaal berust hebt. Maar het probleem met pre-in-berusting-zijnde adolescenten is dat ze instinctief zo achterdochtig zijn ten opzichte van volwassenen. Ik heb met adolescenten gepraat en geprobeerd ze te helpen, maar aan hun gezichtsuitdrukking kon ik zien dat ze er helemaal niet op vertrouwen dat een volwassene eerlijk zal praten, dus geloven ze niet echt dat je waarheidsgetrouw gaat praten. Dus je moet lang met ze praten voordat het ze begint te dagen dat je je daadwerkelijk bezighoudt met waar ze mee worstelen en geleidelijk zie je hun ogen zich openen en geleidelijk zie je hen, in plaats van dit [geeft het gebaar van ‘ga weg’ aan en laat zijn hoofd hangen]. Zoals Robert Coles zei, keek het kind hem niet eens aan totdat hij het vroeg waar het mee worstelde: “Niet jijzelf?” Hij keek me nu voor het eerst recht aan met een vasthoudende blik. “Waarom zeg je dat?” [vroeg hij]…Ik besloot om de vraag niet te beantwoorden op de manier waarop ik was opgeleid [in wezen ‘opgeleid’ in het vermijden van wat de menselijke conditie werkelijk is]…In plaats daarvan, een beetje ongemakkelijk…hoorde ik mezelf het volgende zeggen: “Ik ben er geweest; Ik weet nog dat ik daar was—weet nog hoe het voelde als ik geen woord tegen iemand kon zeggen”…De jonge man bleef mij aanstaren, sprak niet…Toen hij zijn zakdoek pakte en zijn ogen afveegde, besefte ik dat hij huilde’ (The Moral Intelligence of Children, 1996, pp. 143–144 van 218). Waarom was hij begonnen te huilen? Omdat Coles hem met wat eerlijkheid bereikt had omtrent de uiterste hypocrisie van het menselijke leven die het kind wel kon zien en wat niemand toegaf.

 

Catherine Yeulet/iStockphoto; yamasan/AdobeStock; Al Troin/AdobeStock

 

Het was hetzelfde voor Holden Caulfield in Catcher in the Rye. Holden is 16 jaar oud en nog niet in berusting en kan zien dat hij ‘omringd’ is ‘door onechte mensen’ (p.12 van 192) en ‘idioten’ die ‘nooit ergens over willen praten’ (p.39). Hij kon niet leren, hij werd van school na school gestuurd en wil alleen maar ontsnappen naar een hutje bij een beekje en houthakken en wil niets te maken hebben met de krankzinnigheid, omdat de wereld gek is en niemand dat toegeeft. En dan ontmoet hij deze kerel, net als Robert Coles, een volwassene die de volwassen wereld laat vallen en die zeldzame eerlijkheid, in de woorden van Holden, ‘heeft echt mijn leven gered’ (p.172). Dit is wat de volwassene zei: ‘Dit vallen waar ik denk dat je op aanstuurt—het is een bijzonder soort vallen, een gruwelijk soort…[waar je] gewoon blijft vallen en vallen [volslagen depressie]’ (p.169). De volwassene sprak toen van mannen die ‘op een of ander moment in hun leven, op zoek waren naar iets waar hun eigen omgeving hen niet in kon voorzien…Dus gaven ze het zoeken op [ze berustten]…[eraan toevoegend] je zult merken dat je niet de eerste bent die ooit in de war en bang was en zelfs misselijk werd door menselijk gedrag’ (pp.169–170). Dat is de sleutelzin in het hele boek omdat ‘in de war en bang’ zijn tot het punt dat je ‘misselijk bent door menselijk gedrag’—met inbegrip van je eigen gedrag, er echt ‘suïcid[aal]’ ‘depressief’ van– de uitwerking is die de menselijke conditie heeft als je jezelf niet hebt neergelegd bij een opluchtend maar uiterst oneerlijk en oppervlakkig leven leiden in ontkenning ervan.

Net zoals Robert Coles iets van waarheid sprak, stuitert Holden Caulfield rond, niet in staat een wereld die gek is geworden aan te kunnen en niemand die dat toegeeft; iedereen doet alsof alles in orde is terwijl dat niet zo is, en dan in een moment van absolute wanhoop, praat hij met een volwassene die zegt: ‘je zult merken dat je niet de eerste bent die ooit in de war en bang was en zelfs misselijk werd door menselijk gedrag’ en ontmoet Holden eindelijk wat oprechtheid.

Hij probeert de zin van het menselijke leven te zien, dus leest hij alles wat hij in handen krijgt, alle filosofische boeken, maar alles is geschreven vanuit de grot, dus het is kunstmatig, oppervlakkig, levend op de bolle lens. Het is oneerlijk en omdat hij nog niet in berusting is, kan hij die oneerlijkheid doorzien, kan hij heel snel doorgronden wat nep is en wat niet. Je hebt een verbazingwekkende onzin-detector als je niet in berusting bent. Zo vond ik alle antwoorden in VRIJHEID, door alleen maar waarheidsgetouw na te denken. Ik ben niet slim, ik zit gewoon niet in de ontkenning van al deze waarheden en ik kan nadenken over dingen waar—en ik wist niet waarom toen ik jong was–niemand anders over wil nadenken [lees de biografie van professor Prosen over Jeremy in F. Essay 49].

Wanneer ze door Berusting gaan, ze zoeken naar de waarheid en ze hebben een onberispelijke onzin-detector zodat ze kunnen zien of iets onzin is, of iets bullshit is, of iets oneerlijk is, of iets grot-spraak is. En alles is dat. We hebben enorme bibliotheken vol boeken over de menselijke conditie. Grote literatuur kan af en toe verwijzen naar een of andere waarheid en is daarom groot, het bevat een klein beetje waarheid, maar niet te veel omdat je mensen een beetje dichter bij het vuur van de waarheid kunt brengen, maar niet rechtstreeks naar het vuur.

Dus ik suggereer dat Robert Coles de Pulitzer Prize heeft gewonnen, vanwege die ene alinea, dat kleine beetje waarheid dat hij doorliet. Het was zo bijzonder, zo buitengewoon. Dat is de naam van het spel geweest om kleine stukjes waarheid naar buiten te laten komen, geen enorme hoeveelheden.

 

Deel 6 De waarheid achter onze leugens

Deelnemer (Craig): Kun je ons een voorbeeld geven van een specifieke onwaarheid?

 

Jeremy: Nou, VRIJHEID staat er vol mee, maar het voorbeeld dat ik zojuist heb genoemd, is dat de stress die adolescenten doormaken te wijten is aan hormonale verandering. Ik zeg dat dat een volkomen oneerlijk, grot-bewonend excuus is. Wat ik in dit boek ga doen is alle grote mysteries in de wetenschap doornemen en uitleggen. Allereerst moet ik je een verbinding laten maken naar de menselijke conditie, deze theorie dat we in ontkenning leven, en ik ben het ermee eens dat je dat met een korreltje zout moet nemen en zegt: ‘Ik begrijp je argumentatie, laten we eens kijken of het werkt door het te toetsen.’ De ultieme toets is dat het ons eigen leven transparant begint te maken, want zoals Einstein zei: ‘Waarheid is wat de toets der ervaring doorstaat’, je begint alles te doorzien, zo krachtig eerlijk is het. Hoofdstuk 2 zegt dat het uitgangspunt van het boek is menselijk gedrag te verklaren vanuit een diepgaande, eerlijke basis en om dat te doen, moet ik ons gewaar maken van de menselijke conditie. Dus maak ik je gewaar, verondersteld, door deze uitleg te presenteren, zodat je een besef hebt dat we misschien in ontkenning van de menselijke conditie leven. Laten we dat nou eens aannemen en vervolgens serieus worden en naar alle biologische argumenten kijken waarmee we hebben geleefd [je kunt meer over de valse biologische argumenten van de mechanistische wetenschap lezen in Video/F. Essay 14 & F. Essay 40].

Ik begin met uit te leggen dat de wetenschap mechanistisch en reductionistisch is. Zij leeft in ontkenning van dit onderwerp, niet kijkend naar het geheel, zij beperkt haar focus door naar de details en mechanismes te kijken en dit overkoepelende grotere probleem van de menselijke conditie te vermijden omdat zij de confrontatie ermee niet aan kan gaan. Wetenschappers zijn in-berusting-zijnde volwassenen, naar alle waarschijnlijkheid, levend in ontkenning van de menselijke conditie, en dus kijken ze naar de details en niet naar het geheel dat ondraaglijk is totdat we er de verklaring voor vinden. Zoals Paul McCartney’s nummer Let It Be zegt, zullen er op een dag antwoorden zijn, maar tot die tijd, ‘laat het’, ga daar niet heen, want je zult jezelf een pak rammel geven.

Dus het boek neemt alle biologische ideeën door en het begint met Sociaal Darwinisme, want toen Darwin oorspronkelijk de eerste twee of drie edities van zijn boek, Origin of Species, schreef gebruikte hij niet de term ‘survival of the fittest’. Hij gebruikte de term ‘natuurlijke selectie’ en liet het onbeslist of die individuen die zich meer reproduceerden als winnaars, als superieur of ‘fitter’ konden worden gezien; hij wilde die beoordeling niet maken (bovendien, in hoofdstuk 4 zul je zien dat het uitlegt dat altruïstisch zijn en je leven geven om het grotere geheel te behouden feitelijk zinvoller kan zijn dan zelfzuchtig zijn). Dus Darwin had eigenlijk gelijk om niet te zeggen dat overleven je fitter maakt, maar zijn vrienden, Herbert Spencer en Alfred Russel Wallace, haalden hem over om de term ‘natuurlijke selectie’ te vervangen door de term ‘survival of the fittest’ (Brief van Wallace aan Darwin, 2 juli 1866; The Correspondence of Charles Darwin, Vol. 14, p.227 van 706). Dat was een coup voor de grotbewoners omdat je opeens Darwin’s idee van natuurlijke selectie kunt gebruiken om te zeggen dat degenen die overleefden de winnaars zijn; ze zijn fitter dan iedereen en daarom overleven ze. Dus zakenmensen zeggen nu: ‘O, wij zijn de beste schoenmakers in de branche omdat we het meest competitief zijn. Het is ‘survival of the fittest’, zei Darwin.’ Het is een leugen geworden, maar Darwin was eigenlijk eerlijk. Het wordt Sociaal Darwinisme genoemd omdat het overal in de industrie en elders wordt gebruikt om zelfzucht te rechtvaardigen, maar in feite zou Darwin dat pad niet inslaan voordat hij werd opgepraat.

 

 

Dus in hoofdstuk 2 begin ik met het doornemen van alle verschillende biologische theorieën, ontmantel ze en onthul waar ze echt om draaien, want ik weet wat het plan van het spel is achter al hun gedrag, al hun handelingen, al hun theorieën. Het plan van het spel is om de menselijke conditie te vermijden. Ze leven in de grot van ontkenning en zijn niet eerlijk en ze proberen voortdurend steeds slimmere manieren te vinden om de menselijke conditie te vermijden. Dus ik neem de Evolutionaire Psychologie door, de theorie van Eusocialiteit en alle andere theorieën die zich ontwikkelden, omdat er enkele grote problemen zijn voor het Sociaal Darwinisme. Bijen zijn bijvoorbeeld onvoorwaardelijk onzelfzuchtig, ze geven hun leven voor de koningin, dus trachten de winnaar te zijn is geen universeel fenomeen in de natuur. En we hebben onze eigen morele instincten, om rekenschap voor af te leggen—we hebben een geweten dat wil dat we ons op een coöperatieve, liefdevolle manier gedragen. Er zitten dus een paar grote gaten in het Sociaal Darwinisme.

Om deze scheurtjes in de bewijsvoering aan te pakken, ontwikkelden biologen de theorie van Sociobiologie, later bekend als Evolutionaire Psychologie, die, waarheidsgetrouw genoeg, zegt dat de werkers bij mieren en bijen eigenlijk niet onvoorwaardelijk onzelfzuchtig, niet echt altruïstisch zijn als ze hun kolonie dienen, omdat ze wanneer ze dat doen de koningin verzorgen die hun genen reproduceert, wat betekent dat hun ogenschijnlijk onzelfzuchtige gedrag in feite alleen maar een subtiele vorm van zelfzucht is: om zelfzuchtig hun genen te reproduceren helpen ze de koningin. Dus het is eigenlijk uiteindelijk nog steeds zelfzuchtig. Maar de truc van de Evolutionaire Psychologie was om de volgende stap te nemen en deze theorie toe te passen op onze menselijke morele instincten en te zeggen dat ook deze gedreven worden door wederkerigheid, dat we onze genen proberen te reproduceren door anderen te verzorgen die verwant aan ons zijn. Dat was een frauduleus, menselijke-conditie-vermijdend, oneerlijk gebruik van de waarheid dat bijen en mieren hun eigen reproductie indirect bevorderen door de koningin te verzorgen. Maar wij doen dat niet. Waar de journalist Bryan Appleyard op wees, biologen ‘hebben nog steeds een gapend gat in een poging om altruïsme te verklaren. Als ik bijvoorbeeld een blinde help de straat over te steken, is het onwaarschijnlijk dat ik hiertoe word aangezet omdat hij nauw verwant aan mij is en mijn genen draagt. En de wereld zit vol met allerlei uitgebreide vormen van samenwerking die zich uitstrekken tot ver voorbij de grenzen van louter verwantschap’ (Brave New Worlds: Staying Human in a Genetic Future, 1998, p.112 van 198).

Dus bedachten ze weer een andere theorie en het gaat maar door en VRIJHEID traceert al deze theorieën, maar omdat ik reeds heb vastgesteld dat we in ontkenning leven en dat dit ten grondslag ligt aan al het grot-bewoner-gedrag, kun je beginnen te kijken naar al deze biologische theorieën en ze ontmantelen en zien dat ze in feite liegen. Ze vinden manieren om de menselijke conditie te vermijden, ze blijven doen alsof, want als je in de grot woont, kun je niet zeggen: ‘Kijk, ik zie de menselijke conditie onder ogen’, want wanneer je in berusting bent, besluit je te liegen, die waarheid niet weer onder ogen te zien, dus moet je een of ander excuus verzinnen, zoals: ‘Ja, we zijn competitief en zelfzuchtig vanwege ons dierlijke erfgoed, we willen onze genen reproduceren’, wat onzin is. We lijden aan een psychologische menselijke conditie, niet aan een niet-psychologische, op-genetisch-opportunisme gebaseerde dierlijke conditie.

 

 

Hoofdstuk 2 is echt, echt krachtig omdat het alle gangbare biologische denkwijzen kan ontmantelen, maar het kan dat alleen omdat ik deze verklaring paraat heb die je gewaar maakt dat we leven in ontkenning van de menselijke conditie; dit is wat Plato en al deze andere grote denkers hebben gezegd dat er gebeurt. Dus je kunt zeggen: ‘Oké, laten we een theorie nemen en kijken of het van toepassing is. Laten we eens kijken naar de biologie die onszelf verondersteld zou verklaren’, en wanneer je die verklaring van onze ontkenning meeneemt en ernaar begint te kijken, ontmantelt het alles onmiddellijk. Biologen geven commentaar op precies hoe buitengewoon verantwoord deze verklaring is en hoe snel ik al die theorieën kan ontmantelen, waar boeken en boeken over zijn geschreven, omdat ik dit inzicht gebruik in wat het plan van het spel echt is. Ik kan het opeens transparant maken.

In hoofdstuk 3 wissel ik van versnelling en zeg, laten we het over een andere boeg gooien. Laten we feitelijk proberen de confrontatie met de menselijke conditie aan te gaan en kijken of we menselijk gedrag, in plaats wat de grotbewoners doen, kunnen doorgronden, wat het vermijdt en nergens komt. Je kunt vanuit de grot van leugens de waarheid niet vinden, zoals Plato zei, je moet buiten de grot zijn.

 

Deel 7 De biologische verklaring: de Adam Ooievaar analogie

Dus laten we hier nog eens fris naar kijken. Als we naar de menselijke conditie kijken, is ons gedrag, heel simpel en op een eenvoudige manier, vrij van ontkenning, net zo eerlijk als de dag lang is. De verklaring van de menselijke conditie bevindt zich vlak voor je neus, omdat we duidelijk bewust denkende dieren zijn, maar we moeten door instincten beheerst zijn geweest, net als andere dieren. Toen verkregen we zo’n twee miljoen jaar geleden een bewuste geest. [De verklaring van de menselijke conditie wordt ook gepresenteerd in Video/F. Essay 3; en zie F. Essay 53 voor andere denkers uit de geschiedenis die, hoewel ze de menselijke conditie niet konden verklaren, de instinct en intellectuele elementen herkenden die deze produceerden.]

Dus we beginnen zelf na te denken omdat we nu een zelf-aanpassend systeem zijn, maar we hebben ook nog instincten die hun eigen oriëntaties hebben, dus het bewuste brein zal onvermijdelijk in conflict raken met die instincten. Ik gebruik de analogie van een ooievaar, die langs de kust van Afrika naar het noorden vliegt, wat perfect instinctief georiënteerd is. Door natuurlijke selectie heeft hij dat instinct verkregen om te weten waar te vliegen en waar niet te vliegen; ga niet over de Sahara heen of je zult geroosterd worden, want alle ooievaars die de genetische opmaak hadden om daar te vliegen, werden geroosterd! Dus nu weten alle ooievaars genetisch gezien waar ze moeten vliegen, maar dat is geen begrijpen van waar ze moeten vliegen, dat is een door natuurlijke selectie verworven oriëntatie. Natuurlijke selectie kan oriëntaties aan een soort geven, maar geen begrijpen.

 

 

Welnu, wat zou er gebeuren als we een van deze ooievaars nemen en we stellen ons voor dat we een volledig bewust brein in zijn kop plaatsen en we springen in een ultralicht vliegtuig en vliegen achter hem aan. We zullen zien dat de menselijke conditie op de eerste dag opkwam, want wat gaat de ooievaar doen? Hij vliegt samen met alle andere ooievaars, zij hebben nog geen groot, bewust brein, maar hij heeft dat wel en hij begint voor zichzelf te denken: ‘Er is daar een eiland, ik denk dat ik die appels ga eten of even uit ga rusten.’ Dus gaat hij op weg naar het eiland en voert zijn eerste experiment in zelf-aanpassing uit, omdat hij bewust is en alleen door te experimenteren het juiste begrijpen zal kunnen ontdekken. Dus hij moet dapper genoeg zijn om te kunnen experimenteren. Dus we zien hem van koers af omlaag naar het eiland vliegen, terwijl de vliegroute over het eiland heen loopt. En dan zien we hem aarzelen, omdat we vanuit het ultralichte vliegtuigje naar hem kijken. De hele menselijke conditie zal zich vlak voor onze ogen afspelen. Hij denkt: ‘Nou, als ik terug op koers vlieg zullen mijn instincten echt blij met me zijn; alle andere ooievaars zullen blij met me zijn omdat ik gehoorzaam aan mijn instincten. Maar mijn bewuste geest zal niet gelukkig zijn omdat hij geen kennis vergaart. Ik moet volharden in het zoeken naar begrijpen.’ Dus denkt hij na over terug op koers te gaan vliegen, weet dat dat hem een goed gevoel zal geven, maar dat hij geen kennis vergaart. Dus zegt hij: ‘Nee, ik moet doorzetten.’

Dus hij gaat op weg naar het eiland, en klinken zijn instincten nu erg luid en bekritiseren hem. Maar weet je, wij hebben instincten die ons water laten drinken of laten eten en we kunnen ze trotseren; we hebben een geweten dat wil dat we bepaalde dingen doen, maar we kunnen het negeren en zeggen: ‘Nee, ik wil geen water’ of ‘ik wil mijn geweten niet gehoorzamen’, dus we hebben het vermogen om onze instincten te trotseren. Dus onze ooievaar, Adam (we noemen hem Adam Ooievaar omdat dit vergelijkbaar is met het Bijbelverhaal van Adam en Eva in de Hof van Eden maar met een ander einde) vliegt naar het eiland, hij volhardt in zijn heroïsche speurtocht naar kennis, maar hij moet met deze kritiek leven. Dus hoe gaat hij die kritiek aankunnen? Hij heeft maar drie keuzes: ten eerste, hij kan er boos op worden; ten tweede, hij kan proberen te bewijzen dat deze onverdiend is, dat hij niet slecht is omdat hij van zijn koers afwijkt, hem onzeker makend en zichzelf bevestigen moetend, een overwinning nodig heeft, wat versterking; ten derde, hij kan het blokkeren. Dus wordt hij boos, egocentrisch en vervreemd. De Concise Oxford Dictionary definieert ‘ego’ als ‘het bewuste denkende zelf’ (5e edn, 1964), dus zijn ego raakt gecentreerd of gefocust op het proberen zichzelf te bevestigen.

Maar als we hier afstand van nemen, wie is dan de held in dat verhaal? Het is oude Adam Ooievaar omdat hij de moed moest hebben om zijn instincten te trotseren en van koers af te gaan op zoek naar kennis, en uiteindelijk om de verklaring te vinden van de menselijke conditie! Maar om die verklaring te vinden moesten we eerst kennis maken met zenuwen en genen en hoe de ene een pienter leersysteem is en de andere niet. Genen geven oriëntatie aan een soort, maar toen het inzichtelijke op-zenuwen-gebaseerde leersysteem opkwam, moest het de instincten uitdagen voor de controle over ons leven en toen dat gebeurde, was er een oorlog. Als we willen weten hoe we die oorlog kunnen oplossen, kijk dan gewoon naar Adam Ooievaar. Als hij op een tak had kunnen gaan zitten en op dag één een gesprek met zijn instincten had kunnen hebben, voordat er stront aan de knikker is, zou hij hebben gezegd: ‘Luister, houd even op, jongens. Jullie weten instinctief waar we al dan niet moeten vliegen, maar jullie begrijpen helemaal niets. Ik moet begrijpen omdat ik mijn bewuste geest gebruik. Dus zeg me vooral wanneer ik van koers af vlieg, maar heb in feite geen kritiek op me. Ik ben een bewuste geest die oorzaak en gevolg moet begrijpen, jullie hebben een op genen gebaseerd leersysteem dat oriëntatie aan soorten kan geven, maar jullie kunnen de wereld niet begrijpen, dus ik moet op zoek naar begrijpen, goed?’ En vermoedelijk zouden de twee delen van hemzelf elkaar dan begrepen hebben en zich met elkaar hebben kunnen verzoenen.

 

 

Maar Adam zit in een patstelling: hij heeft geen kennis; dit is dag één van beginnen te denken. Hij heeft geen mogelijkheid om ook maar iets uit te leggen, laat staan de menselijke conditie. Sterker nog, het zal mensen twee miljoen jaar gaan kosten om die kennis te vinden—hij moet over genen en zenuwen leren en hoe verschillende informatiesystemen werken voordat hij zichzelf kan verzoenen. Hij heeft twee miljoen jaar voor zich zonder enige verdediging voor zichzelf. Natuurlijk proberen we onszelf te civiliseren en het te beteugelen, maar al die tijd was het enige dat we tot onze verdediging hadden, woede, egocentriciteit en vervreemding. We moesten vervreemd leven en ons verbergen in de grot omdat we de waarheid niet onder ogen konden zien, we onszelf niet konden verdedigen. Maar nu kunnen we dat wel.

Het verhaal van de Hof van Eden is hetzelfde verhaal met een ander einde. In Genesis zei Mozes dat de eerste mensen, in dit verslag vertegenwoordigd door Adam en Eva, ‘naakt’ leefden ‘, en ze voelden geen schaamte’ (Gen. 2:25) in ‘de Hof van Eden’ (3:23) en werden ‘geschapen…naar de beeltenis van God’ (1:27), wat uiteraard betekent dat we eens in een pre-menselijke-conditie-aangetaste toestand van oorspronkelijke onschuld leefden, waar we perfect instinctief georiënteerd waren op de coöperatieve, onzelfzuchtige, liefhebbende, ‘goddelijke’ idealen van het leven. Adam en Eva namen de ‘vrucht’ ‘uit de boom van…kennis’ (3:3, 2:17) omdat het ‘wenselijk was om wijsheid te vergaren’ (3:6), wat duidelijk betekent dat we volledig bewuste, denkende, kenniszoekende wezens werden. Vervolgens, ten gevolge van bewust worden en het ‘ongehoorzaam’ zijn (de term die veel wordt gebruikt in beschrijvingen van Gen. 3)–het uitoefenen van de vrije wil–zei Mozes dat we ‘in ongenade vielen’ (afgeleid van de titel van Gen. 3, ‘De val van de mens’), wat duidelijk betekent dat onze oorspronkelijk coöperatieve, onzelfzuchtige en liefhebbende (goede) staat beschadigd is geraakt en onze competitieve, zelfzuchtige en agressieve—sterker nog, boze, egocentrische en vervreemde—(‘kwaadaardige’/’zondige’/schuldbeladen) staat opkwam. We werden ‘kwaadaardige’ monsters en werden uit de Hof van Eden gegooid. In deze presentatie echter, wordt onthuld dat Adam en Eva de HELDEN zijn, NIET DE SCHURKEN waarvoor ze al zo lang worden afgeschilderd. We moesten ‘de hel in marcheren voor een hemelse zaak’ (Joe Darion, The Impossible Dream, 1965). Dat is de paradox van de menselijke conditie. We moesten lijden aan verstoord raken om dit begrijpen te vinden dat ons van onze verstoordheid zal bevrijden. We moesten onszelf verliezen om onszelf te vinden. We moesten van koers afvliegen, lijden aan gecorrumpeerd raken om de kennis te vinden die ons in staat zou stellen ons brein meester te worden en onszelf te verzoenen met onze instincten, hun kritiek van onze rug af te krijgen en een bevrijde, getransformeerde soort te worden.

Dus dat is deze reis, dat is de verklaring die mensen verheft en zegt dat we toch goed zijn, niet slecht.

 

Deel 8 Samenvatting van hoofdstukken

Om je vraag te beantwoorden of ‘bewustzijn noodzakelijkerwijs betekent dat wij allemaal kwaadaardig zijn, dat mensen als collectief kwaadaardig zijn’. Ik houd niet van het woord ‘kwaadaardig’. Ik heb het over mensen die lijden aan de menselijke conditie, dat we lijden aan deze woede, egocentriciteit en vervreemding, en dat we, wanneer we nadenken over deze uiterst belangrijke kwestie vanuit de grot, deze niet kunnen begrijpen, gewoon met een hoop leugens komen. Maar als we er gewoon heel eenvoudig naar kijken op een ontkenning-vrije manier, zoals we in hoofdstuk 3 doen, zullen we zien dat de antwoorden gewoon voor onze neus liggen. Omdat we, heel duidelijk, bewust werden. Voordat we bewust werden, moeten we beheerst zijn geweest door onze instincten. En als je daarover nadenkt moet, toen we bewust werden, het hebben geleid tot een strijd tussen die twee. En als je daarover nadenkt, is dat wat ons zou ‘verstoren’. Dus ja, we zijn om een verdomd goede reden verstoord geraakt.

De bewuste geest is welzeker de grootste uitvinding van de natuur, en aangezien de bewuste geest zo’n twee miljoen jaar lang onder al deze onrechtvaardige veroordeling moest lijden, moeten wij de helden zijn van het verhaal van het leven op Aarde. Dus plotseling blijken we in plaats van verbanning-verdienende, ‘kwaadaardige’ monsters, helden te zijn–het beste sinds voorgesneden brood en verder dan dat! Dit is een prachtige uitkomst, maar die wordt niet gevonden door in de grot te leven en trachten te ontkennen dat we in ontkenning zitten. Als je eenmaal de mogelijkheid accepteert dat we in ontkenning zijn, en over dingen begint na te denken—dat is het enige dat ik doe, ik neem het boek door en pas dat idee van nadenken over de grote problemen waarmee we geconfronteerd worden op een ontkenning-vrije manier toe. Dus dat is hoofdstuk 3.

Hoofdstuk 1 is ‘Samenvatting van de inhoud van VRIJHEID’. Hoofdstuk 2: ‘De dreiging van terminale vervreemding van de verankerde ontkenning van de menselijke conditie door de wetenschap’ sloopt alle onzin-biologie. Hoofdstuk 3: ‘De menselijk-ras-transformerende, echte verklaring van de menselijke conditie’ is de echte biologie, gevonden door waarheidsgetrouw na te denken. En ik ben niet slim, het antwoord ligt daar recht voor je neus, dus het enige dat je hoeft te doen is kijken.

De derde grote waarheid in mijn boek staat in hoofdstuk 4: ‘De zin van het leven’. Het legt uit dat de zin van het bestaan de ontwikkeling van de ordening van materie is, dat alles waar we naar kijken, een boom bijvoorbeeld, bestaat uit delen—hij heeft bladeren, takken; in die takken zitten vezels; in die vezels zitten cellen; in die cellen zitten verbindingen; in die verbindingen zitten atomen—er zit een hiërarchie in dat systeem. Alles getuigt van deze ontwikkeling van ordenen van materie en er is een natuurkundige wet die het laat gebeuren, die ‘Negatieve Entropie’ wordt genoemd. Het is de meest in het oog springende waarheid op planeet Aarde dat de zin van het bestaan is om steeds grotere en stabielere gehelen te ontwikkelen, dat is wat er overal om ons heen gebeurt. Alles is een herkenning van een ordening van materie die door de tijd heen blijvend is.

 

 

Nu is daar een enorm probleem mee in termen van de menselijke conditie. Om een groter geheel te vormen en alle delen te laten samenwerken en harmonieus bijeen te laten blijven, moeten ze alle onzelfzuchtig handelen, het welzijn van het grotere geheel boven hun eigen welzijn beschouwend. Want als ze zich zelfzuchtig beginnen te gedragen, zal het desintegreren, dus onzelfzuchtigheid is de lijm die het geheel bij elkaar houdt, terwijl zelfzucht desintegratief en verdeeldheid-zaaiend is. Dus als de zin van het leven de ontwikkeling van orde van materie is, en onvoorwaardelijke onzelfzuchtigheid het thema is, de lijm die het allemaal liet gebeuren wat eigenlijk is wat we bedoelen met het woord ‘liefde’, dan is de zin van het leven onvoorwaardelijke onzelfzuchtigheid of liefde. Maar als je die waarheid toegeeft, ben je weer terug bij het aangaan van de confrontatie met de menselijke conditie: “Nou, waarom zijn we niet coöperatief, onzelfzuchtig en liefhebbend? Waarom zijn we verdeeldheid zaaiend?’ Het veroordeelt ons, dus we willen die waarheid niet toegeven. In feite is het de meest in het oog springende waarheid op planeet Aarde. Ik noem het ‘Integratieve Zin’ en het is de meest beangstigende waarheid omdat die ons tot de hel veroordeelt, dus ontkennen we haar.

Bovendien waren we zo bang voor Integratieve Zin dat we die op een veilige afstand hielden door die te vergoddelijken, we noemden het ‘God’. God is de personificatie van de waarheid van Integratieve Zin. Albert Einstein en Stephen Hawking herkennen dat. In 1989 zei Hawking: ‘Ik zou de term God gebruiken als de belichaming van de wetten van de fysica’ (Master of the Universe, BBC). In 2002 ging hij verder en zei: ‘De overweldigende indruk is van orde [in het universum]. Hoe meer we ontdekken over het universum, hoe meer we merken dat het wordt bestuurd door rationele wetten. Zo je wilt, zou je kunnen zeggen dat deze orde het werk van God was. Einstein dacht dat…We zouden orde God kunnen noemen’ (Gregory Benford, ‘The time of his life’, The Sydney Morning Herald, 27 april 2002, zie www.wtmsources.com/170). Een kroniek van Einstein’s opvattingen over de kwestie is gemaakt in de PBS-documentaire Einstein Revealed uit 1997, waarin Einstein zei dat ‘ik na verloop van tijd tot het besef gekomen ben dat achter alles een orde schuilgaat waarvan we slechts indirect een glimp opvangen [omdat het ondraaglijk veroordelend is]. Dit is religiositeit. In die zin ben ik een religieus man.’ Je kunt zeggen dat de orde die in het universum zichtbaar is, de macht van God is, want dat is echt het onderliggende thema dat gaande is. Dus dat is hoofdstuk 4 en het is een waarheid waarvan ik suggereer dat we ook die ontkend hebben vanwege onze angst voor de menselijke conditie. [Zie ook F. Essay 23 over Integratieve Zin.]

Hoofdstuk 5: ‘De oorsprong van het onvoorwaardelijk onzelfzuchtige, altruïstische, morele instinctieve zelf of ziel van mensen’ gaat over hoe we onze morele instincten hebben verworven [zie ook F. Essay 21]. Weten jullie nog dat ik zei dat de evolutionaire psychologie zei: ‘O, we hebben die gekregen van mieren en bijen omdat we proberen onze genen te voeden door anderen om ons heen te helpen die verwant aan ons zijn’? Wat onzin is. We krijgen onze morele instincten door koestering, maar nogmaals, dat is een andere waarheid die we niet onder ogen zouden kunnen zien zolang we de menselijke conditie niet konden verklaren, omdat geen enkele moeder in staat is geweest om net zoveel van haar kind te houden als er van kinderen werd gehouden voordat we boos, egocentrisch en vervreemd werden. Alle moeders voelen zich daar schuldig over, zoals dit citaat van de bestverkopende auteur van boeken voor en over kinderen, John Marsden, duidelijk maakt: ‘De grootste misdaad die je kunt begaan in onze samenleving is om als ouder een mislukkeling te zijn en mensen zouden eerder toegeven een moordenaar te zijn dan een slechte vader of moeder’ (‘A Single Mum’s Guide to Raising Boys’, Sunday Life, The Sun-Herald, 7 juli 2002). We moesten eerst de menselijke conditie verklaren, de schuld van onze rug af krijgen, voordat we al deze waarheden van integratieve zin konden toegeven, dat koestering ons mens(elijk) maakte, hoe we onze morele instincten hebben verworven, enz.. Dus dat is hoofdstuk 5 en hoofdstuk 6: ‘Eindspel voor het menselijk ras’ beschrijft de eindspel situatie waar we nu mee te maken hebben door het bereikt hebben van terminale niveaus van vervreemding [zie F. Essay 55].

Hoofdstuk 7: ‘Wat is bewustzijn, en waarom, hoe en wanneer ontstond het unieke bewustzijn van mensen?’ gaat over hoe we bewust werden en nogmaals, onze angst voor de menselijke conditie is de blokkade voor het begrijpen van bewustzijn  [zie ook F. Essay 24].

Hoofdstuk 8: ‘Het grootste, meest heroïsche verhaal ooit verteld: de reis van de mensheid van onwetendheid naar verlichting’ presenteert de hele geschiedenis van het menselijk ras, beginnend bij onze vroege aap-voorouders, zo’n 12 miljoen jaar geleden, toen het koestering, liefde-indoctrinatie proces ons begon te ontwikkelen tot een samenwerkend geheel, naar het moment dat zo’n twee miljoen jaar geleden de menselijke conditie begon te ontstaan en we almaar verstoorder raakten, met de laatste 2.000 jaar op weg naar een gruwelijk gevaarlijke staat van terminale vervreemding waar we steeds dieper in die grot van oneerlijkheid komen. Dus laat ons die hele reis nu waarheidsgetrouw beschrijven nu het veilig is. Dus in hoofdstuk 8 kun je het ware verhaal van mensen lezen, het is het meest geweldige verhaal en het is tot nu toe nooit verteld.

Hoofdstuk 9: ‘De transformatie van het menselijk ras’ is het hoofdstuk over wat iedereen wil weten: ‘Nou, hoe helpt dit mij? Hoe transformeert dit mijn leven? Hoe heelt het kunnen begrijpen van de menselijke conditie, de donkere kant van mij, mij?’ Nou, het voor de hand liggende antwoord is dat ‘heelheid voor mensen’ zoals Carl Jung zei ‘afhangt van het vermogen om onze eigen schaduw te bezitten’, onze schaduw zijnde de donkere kant van onszelf. Als we die doorzien, zullen we weer heel worden, kunnen we de twee delen van onszelf met elkaar verzoenen. Dus oude Adam Ooievaar die twee miljoen jaar geleden van koers af naar het eiland vloog, kan ten slotte bij zijn instinctieve zelf gaan zitten en zeggen: ‘Daarom moest ik het doen, vriend! Houd nu maar op. Ik ben toch een goedzak en geen slechterik!’ Hij hoeft niet langer boos, egocentrisch of vervreemd te worden, al die dingen verdwijnen. Dus dit is ongelofelijk opluchtend, de dag dat Adam Ooievaar de kennis vindt die hem ten slotte verklaart, is de dag dat al zijn problemen ten einde komen. En hoe het eindigt, hoe deze informatie je leven transformeert, is waar hoofdstuk 9 over gaat. [F. Essay 15 legt uit hoe ieders leven nu onmiddellijk getransformeerd kan zijn, terwijl ‘The 4 key Transformation presentations’ op de WTM’s Transformation Page stap voor stap een beschrijving van het transformatie proces leveren.]

 

 

Dus dat is het hele verhaal over VRIJHEID, het is een reis gebaseerd op het verklaren van de menselijke conditie. Dus als je naar huis gaat en hoofdstuk 1 herleest, denk ik dat je zult merken dat dat, en hoofdstuk 2 gemakkelijker te absorberen zal zijn.

Het is online allemaal gratis beschikbaar, ik probeer hier geen geld mee te verdienen, deze antwoorden worden als zo belangrijk beschouwd dat we ze gratis voor iedereen op de hele wereld hebben gemaakt, zodat iedereen VRIJHEID kan downloaden en zelf kan lezen en ik ga er een geluidsopname van maken zodat je ernaar kunt luisteren als je in de auto zit, maar het is er allemaal.

Als we overmorgen weer bijeenkomen, zul je hopelijk nog een kans hebben om naar hoofdstuk 1 te kijken en kunnen we zien of dit praatje alles niet een beetje begrijpelijker heeft gemaakt, zelfs veel heeft geholpen, omdat we hopen dat dat zo zal zijn, dat we daar van gaan leren. En als het helpt, dan kunnen andere mensen er het voordeel van hebben dat ik exact dit doe, jullie door het boek heen praten. En al jullie vragen zijn erg goed, dus hopelijk kunnen we alles een beetje doorgronden, en kunnen we zien of het helpt.

Dus enorm bedankt voor je komst.

 

– – – – – – – – – – – – – – – – – –

Merk op dat, zoals aanvankelijk vermeld, na verloop van tijd andere interactieve gesprekken hier worden opgenomen die helpen het probleem van het ‘doven effect’ te verminderen.

 

• Ten eerste, kijk of lees of luister (als podcast) naar de korte Video/F. Essay 3: De verklaring van de menselijke conditie;

 

• Ten tweede, kijk/lees/luister naar Video/F. Essay 4: De verhandeling ‘instinct vs. intellect’ is duidelijk;

 

• Ten derde, kijk/lees/luister naar Video/F. Essay 11: De moeilijkheid van het lezen van VRIJHEID;

 

• Ten vierde, kijk/lees/luister naar Video/F. Essay 12: De samenvatting van een uur die de WTM Doof Effect Cursus introduceert.